Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” postanawia przystąpić do Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej dotyczącej zawieszenia Unijnego pakietu Klimatyczno-Energetycznego, desygnując do prac w powyższym projekcie następujących członków Komisji Krajowej:
Jednocześnie KK upoważnia Prezydium KK do wystąpienia do Rady Krajowego Funduszu Strajkowego z wnioskiem o uruchomienie środków finansowych na realizację projektu.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji RP postanawia wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności:
1) art. 1 pkt 5 lit. b, art. 1 pkt 8 i art. 12 pkt 1 lit. c i d ustawy z dnia 11 maja 2012 r. – o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 637) w zakresie w jakim przewidują podwyższenie wieku uprawniającego do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz emerytury dożywotniej dla kobiet i mężczyzn powyżej 65 roku życia z art. 26 ust. 2 Konwencji Nr 102 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotyczącej minimalnych norm zabezpieczenia społecznego przyjętej w Genewie dnia 28 czerwca 1952 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 93, poz. 775),
2) art. 1 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 11 maja 2012 r. – o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 637) w zakresie w jakim przewiduje zrównanie wieku uprawniającego do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla kobiet i mężczyzn z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i wyrażonymi tam zasadami równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji w życiu politycznym, społecznym i gospodarczym oraz z art. 33 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i sformułowanymi tam zasadami równouprawnienia kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym oraz równych praw kobiety i mężczyzny do zabezpieczenia społecznego,
3) art. 1 pkt 7 ustawy z dnia 11 maja 2012 r. – o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2012 r. poz. 637) z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i wyrażonymi tam zasadami równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji w życiu politycznym, społecznym i gospodarczym oraz z art. 33 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i sformułowanymi tam zasadami równouprawnienia kobiet i mężczyzn w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym oraz równych praw kobiety i mężczyzny do zabezpieczenia społecznego.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” upoważnia:
1) Piotra Dudę – Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” oraz
2) Bogdana Bisia – Zastępcę Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”
– do podpisania wyżej wymienionego wniosku do Trybunału Konstytucyjnego.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” upoważnia Marcina Zielenieckiego do reprezentowania Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym w tej sprawie.
Uchwała do użytku służbowego
Decyzją Prezydium KK nr 110/2000 z dnia 17.07.2000 r.
ws.publikowania dokumentów związkowych
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się z rekomendacją Krajowego Funduszu Strajkowego postanawia pozytywnie rozpatrzyć wniosek Sekretariatu Górnictwa i Energetyki NSZZ „Solidarność” ws. zwrotu części kosztów poniesionych przez Organizacje Związkowe NSZZ „Solidarność” działające w PGE S.A w trakcie manifestacji w dniu 21 lutego 2012 r.
Na posiedzeniu Komisji Krajowej w Kielcach w dniu 21 listopada 2012 r – P.Duda poinformował do protokołu członków Komisji Krajowej, że Uchwała KK nr 18/2012 o wprowadzeniu zarządu Komisarycznego w Sekcji Krajowej Marynarzy i Rybaków straciła swoją moc, ponieważ Prezydium KK zatwierdziło regulamin KSMiR a wszystkie organizacje zakładowe, które wchodzą w skład tej sekcji podpisały się pod porozumieniem.
§ 1
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” działając na podstawie § 58 Statutu NSZZ „Solidarność”, w związku z uchwałą KK nr 10/12 ws. dostosowania działalności Krajowej Sekcji Morskiej Marynarzy i Rybaków do wymogów prawa wewnątrzzwiązkowego, postanawia zawiesić z dniem 1 listopada 2012 r. działalność Rady Krajowej Sekcji Morskiej Marynarzy i Rybaków oraz Komisji Rewizyjnej Krajowej Sekcji Morskiej Marynarzy i Rybaków oraz wprowadzić zarząd komisaryczny w składzie:
1) Ewa Zydorek – Przewodnicząca
2) Jerzy Jaworski
3) Dorian Sterniński
4) Krzysztof Woźniewski.
Obowiązki władzy kontrolnej w Krajowej Sekcji Morskiej Marynarzy i Rybaków przejmuje Krajowa Komisja Rewizyjna.
§ 2
Niniejsza uchwała straci moc z chwilą wypełnienia przez KSMMiR w terminie do 31 października br. następujących warunków:
1) WZD Krajowej Sekcji Morskiej Marynarzy i Rybaków wprowadzi następujące zmiany do Regulaminu Sekcji:
I. W § 3 ust 1. otrzymuje nową treść o brzmieniu:
„1. Zawieranie i wypowiadanie układów zbiorowych pracy dla marynarzy i rybaków morskich oraz innych porozumień zbiorowych, a w szczególności z pracodawcami zagranicznymi, na mocy odpowiednio, upoważnień właściwego sekretariatu branżowego lub scedowania uprawnień przez Komisję Krajową, o których mowa w pkt. 4) i 6) ust. 2 § 41 Statut NSZZ „Solidarność” ”.
II. W § 8 ust. 1. po pkt. „g)” dodaje się pkt. „h)” o treści:
„h) uchwalanie wysokości składek należnych sekcji od jednostek organizacyjnych związku zrzeszonych w sekcji.”
III. W § 11 ust. 1:
Punkty 1) i 2) otrzymują brzmienie:
„1) z dobrowolnych składek członków załóg statków objętych działalnością Sekcji
2) z dobrowolnych wpłat członków związku przeznaczonych na określone cele.”
2) W okresie przejściowym do czasu uregulowania poboru i przekazywania składki członków związku NSZZ „Solidarność” zgodnie z Uchwałą Nr 5 XIX KZD ws. działalności finansowej Związku, w oparciu o układy zbiorowe dla marynarzy i rybaków morskich, a także innych porozumień wymaganych i zatwierdzanych przez International Transport Federation (ITF) wynikających z afiliacji w ITF, Rada Sekcji zawrze porozumienie, o którym mowa w § 2 uchwały KK nr 24/06 z właściwymi podstawowymi jednostkami organizacyjnymi zrzeszającymi marynarzy i rybaków o przekazywaniu składki członków NSZZ „Solidarność” za jej pośrednictwem w myśl, którego:
– tzw. „opłata układowa za ochronę i na pomoc socjalną” (Union and protection fees) zostaje uznana za równoważną składce członka NSZZ „Solidarność”,
– będzie ona przekazywana w wysokości należnej za członka związku danej podstawowej jednostce organizacyjnej zrzeszającej marynarza na podstawie przekazywanych do Rady Sekcji imiennych list marynarzy członków NSZZ „Solidarność”,
– zaokrętowanych na statkach objętych układami zawartymi przez KSMMiR bez względu na to, który z afiliantów ITF podpisał tzw. „Special Agreement”.
§ 3
Potwierdzeniem wypełnienia warunków, o których mowa w § 2 będzie złożenie do Komisji Krajowej tekstów przyjętych przez WZD uchwał zmieniających Regulamin oraz porozumień zawartych przez Radę Sekcji z właściwymi organizacjami zrzeszającymi marynarzy.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” postanawia pokryć z Krajowego Funduszu Strajkowego 100% kosztów transportu uczestników marszu protestacyjnego w dniu 29 września 2012 r. pod hasłem: „Obudź się Polsko”.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się ze stanowiskami przyjętymi przez Zakładowe Organizacje Związkowe: Zakładów Chemicznych Police S.A., Zakładów Azotowych „Kędzierzyn” S.A. i Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mościcach S.A., w związku z ogłoszeniem przez rosyjską Grupę Acron wezwania na zakup akcji Zakładów Azotowych w Tarnowie – Mościcach S.A. w pełni je popiera.
W wyniku wezwania Grupa Acron chce osiągnąć 66% głosów na Walnym Zgromadzeniu, co stanowi zagrożenie dla stabilności zakładów znajdujących się w fazie organizacji i poszukiwania najlepszych rozwiązań dotyczących zarządzania grupą kapitałową po ubiegłorocznych akwizycjach. Komisja Krajowa podziela obawy związków zawodowych oraz pracowników tych Zakładów, publikowane w mediach, że „w chwili obecnej sprzedaż akcji spółki Grupie Acron nie znajduje uzasadnienia, bowiem jej intencje noszą cechy wrogiego przejęcia.”
Wobec powyższego zwracamy się do Ministra Skarbu Państwa, jako głównego akcjonariusza, o podjęcie negatywnej decyzji wobec wezwania firmy Acron.
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” sprzeciwia się zmianom w ustawie o zgromadzeniach publicznych dokonanym z inicjatywy Prezydenta RP przez koalicję PO – PSL, ograniczającym podstawowe prawo wolności obywateli – prawo do zgromadzeń publicznych. Wprowadzone zmiany nadają urzędnikom uprawnienia do decydowania o podstawowych swobodach obywateli. Przepisy te zostały zmienione w taki sposób, aby praktycznie uniemożliwić zorganizowanie legalnej manifestacji. Nie znajdują one oparcia w żadnych standardach państwa demokratycznego.
Komisja Krajowa stwierdza ponadto, że zmiany te zostały przyjęte bez konsultacji społecznych, co jest łamaniem obowiązującego w Polsce prawa. Szczególnie jest to rażące dla NSZZ „Solidarność”, dzięki któremu doszło do demokratycznych przemian w Polsce. To kolejny w ostatnim czasie przykład wprowadzania ważnych dla obywateli ustaw z pominięciem dialogu społecznego.
Rządząca koalicja, przerzucając odpowiedzialność na organizatorów manifestacji, zdejmując ją ze służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i porządek publiczny, wprowadzając jednocześnie kary materialne, cofa Polskę do mrocznej przeszłości PRL, oddalając nas od demokratycznego państwa szanującego prawo swoich obywateli do społecznego sprzeciwu.
Uchwała do użytku służbowego
Decyzją Prezydium nr 110/2000 z dnia 17.07.2000 r.
ws. publikowania dokumentów związkowych
Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność” wzywa Rząd RP do wycofania się z projektu wydłużania wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę.
Nie do przyjęcia są argumenty rządu uzasadniające te zmiany. Dotyczy to zarówno powoływania się na czynniki demograficzne, tzn. starzenie się polskiego społeczeństwa – co jest konsekwencją notowanego od lat spadku dzietności oraz jednoczesnym wydłużaniem się trwania życia – jak i straszenie niskim poziomem przyszłych świadczeń emerytalnych obliczanych według formuły zdefiniowanej składki.
„Solidarność” po raz kolejny stwierdza, że mechaniczne podnoszenie wieku emerytalnego nie zastąpi systemowych rozwiązań, których konieczność uznajemy, czego dowodem są przedstawione przez Związek pierwsze projekty ustaw.
Najważniejszym działaniem na rzecz poprawy i stabilizacji systemu emerytalnego powinna być Narodowa Strategia Demograficzna uwzględniająca rozwój polityki prorodzinnej oraz polityki migracyjnej, co w perspektywie 20-30 lat odwróciłoby niekorzystne trendy demograficzne.
Strategia rozwoju ludnościowego Polski powinna wpływać na wszystkie inne strategie narodowe. Z niej muszą wynikać i jej powinny być podporządkowane wszystkie działania i rozwiązania systemowe o charakterze legislacyjnym, instytucjonalno-prawnym, organizacyjnym i fiskalnym. Narodowa Strategia Demograficzna winna być dokumentem posiadającym szerokie poparcie społeczne.
Polski system zabezpieczenia społecznego opiera się w głównej mierze na zasadzie solidaryzmu międzypokoleniowego i tylko w nieznacznej na mechanizmie kapitałowym oraz ustalaniu wysokości świadczeń wynikającej ze zdefiniowanej składki. Świadomość tego, w jaki sposób wydłużenie okresu pracy zarobkowej wpływa na wysokość przyszłego świadczenia stanowi wystarczający czynnik zachęcający ubezpieczonych do odkładania momentu przejścia na emeryturę.
Dla polepszenia funkcjonalności systemu emerytalnego – w tym zmniejszenia kosztów jego utrzymania – konieczne jest zwiększenie przychodów.
W tym celu należy objąć obowiązkiem ubezpieczenia emerytalno-rentowego wszystkie jego tytuły niezależnie od ich charakteru i czasu powstawania, a więc: umowy cywilno-prawne w tym umowy o dzieło, tantiemy autorskie, wynagrodzenie za sprawowanie funkcji członka Rady Nadzorczej spółek, świadczenia i zasiłki przedemerytalne, umowy zlecenia, umowy o świadczenie usług. Konieczne jest również objęcie obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalno-rentowym wszystkich posiadanych przez daną osobę tytułów ubezpieczeniowych, a nie tylko jednego wybranego. Dobrowolność ubezpieczenia powinna dotyczyć uczniów gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, a także studentów zatrudnionych na podstawie umów cywilno-prawnych.
Podstawą wymiaru składek emerytalno-rentowych osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą muszą być ich rzeczywiste przychody, a nie deklarowane kwoty, będące proporcją prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce, a przynajmniej nie powinny być one mniejsze od przeciętnego wynagrodzenia.
Takie działania nie tylko rzeczywiście poprawią kondycję finansową systemu i zmniejszą obciążenie budżetu państwa, ale również przyczynią się do ograniczenia patologii w samozatrudnieniu i stosowania „umów śmieciowych”. Wpłyną również pozytywnie na wielkość kapitału emerytalnego gromadzonego przez ubezpieczonych, a tym samym na wysokość ich przyszłych świadczeń. Będzie to miało korzystny wpływ na stabilizację zawodową ludzi młodych.
Działania te należy połączyć ze zmianami regulacji prawnych w zakresie pracy tymczasowej. Praca tymczasowa z definicji powinna mieć charakter okresowy i być pomostem do stabilnego zatrudnienia, a nie patologicznie przekształcać się w „wieczną” pracę tymczasową. Konsekwencją naruszenia przesłanek pracy tymczasowej oraz okresu jej wykonywania powinno być przekształcenie terminowej umowy o pracę czy też umowy cywilno prawnej w umowę o pracę na czas nieokreślony. Konieczne jest ograniczenie sytuacji, w której wykonywanie pracy przez pracownika w całości lub w części jest zastępowane jej wykonywaniem przez pracownika tymczasowego.
Niezbędne jest także podjęcie działań na rzecz wydłużenia rzeczywistego wieku aktywności zawodowej i poprawienia fizjologicznych możliwości wykonywania pracy przez osoby w wieku około emerytalnym. Konieczne jest podjęcie działań organizacyjnych i prawnych tworzących system stopniowego wyłączania się tych osób z aktywności zawodowej. Sprzyjać temu powinno skracanie czasu ich pracy i elastyczne dostosowywanie go do ich indywidualnych oczekiwań. Musiałoby to łączyć się z uzupełniającym wypłacaniem częściowego świadczenia emerytalnego w wymiarze proporcjonalnym do skróconego czasu pracy. Ograniczenie obciążeń pracą fizyczną, upowszechnienie mądrego zarządzania wiekiem powinno preferować przedsiębiorców stosujących takie praktyki wobec osób w wieku 50+ w ubieganiu się o zamówienia publiczne.
Jednocześnie należy podjąć działania sprzyjające poprawie stanu zdrowia ogółu społeczeństwa, ze szczególnym uwzględnieniem profilaktyki zorientowanej na wydłużenie zdolności do pracy poprzez:
– zwiększenie środków na cele związane z przeciwdziałaniem wypadkom przy pracy i powstawaniem chorób zawodowych oraz prewencją rentową;
– ustalenie najniższej wysokości odpisu na cele prewencyjne;
– umożliwienie finansowania wieloletnich projektów w obszarze prewencji;
– rozszerzenie pojęcia prewencji o działania wspierające tworzenia bezpiecznych i przyjaznych warunków pracy dla osób w wieku starszym;
– stworzenie możliwości współfinansowania projektów przez pracodawców.
Racjonalne zwiększenie wydatków na te cele nie będzie miało negatywnego wpływu na finanse publiczne, gdyż finansowane byłyby w całości z funduszu wypadkowego, który jako jedyny ma dodatnie saldo wpływów i wydatków oraz stabilną sytuację finansową.
Nierozerwalną częścią tych działań musi być zwiększenie efektywności służb publicznych i instytucji rynku pracy. Stworzenie nadzoru partnerów społecznych nad funduszem pracy (w części pozazasiłkowej) oraz ograniczenie wpływu ministra finansów nad rozporządzaniem wydatkami funduszu pracy jest potrzebą chwili. Zamrażanie depozytów funduszu pracy dla poprawy wyniku budżetowego, w czasie gdy bezrobocie przekracza 13%, jest nieracjonalne i szkodliwe.
Koniecznością jest rozbudowa systemu usług publicznych wspierających rynek pracy w zakresie bezpiecznego transportu, instytucjonalnej opieki nad dziećmi i ludźmi starszymi, kształcenia i dokształcania oraz dostępu do tanich mieszkań na wynajem. Skuteczność tych działań zasadniczo zwiększy mobilność wszystkich uczestników rynku pracy oraz poprawi dostęp do jakościowo lepszych miejsc pracy.
Mając na uwadze dobro wszystkich Polek i Polaków oraz wyzwania rozwojowe stojące przed naszym krajem, wzywamy rząd do powrotu do negocjacji w przedstawionych sprawach. Ich zaniechanie będzie dowodem na brak dialogu, lekceważenie innych opinii i stosowanie polityki siły. Dla tak istotnych zmian konieczne jest zbudowanie szerokiego poparcia społecznego wspartego autorytetem wielu środowisk naukowych, a nie ograniczanie się do formalnych 30-dniowych konsultacji projektu podwyższającego wiek emerytalny.
Domagamy się od Posłanek i Posłów do Sejmu RP odrzucenia projektu ustawy emerytalnej przedłożonego przez rząd. W przeciwnym przypadku wszelkie skutki społecznego protestu będą obciążały rządzącą naszym krajem koalicję.