Komunikat
W dniu 20 sierpnia 2003 r. w Gdańsku odbyło się posiedzenie Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność". W specjalnej uchwale, Komisja Krajowa zwróciła się do wszystkich struktur Związku, aby w przeddzień 23. rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych, 30 sierpnia związkowcy spotkali się w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie od prawie dwóch tygodni strajkują pracownicy Fabryki Wagon SA. "Kierujemy wyrazy solidarności do skrzywdzonych pracowników, a szczególnie do załóg tych przedsiębiorstw, które podjęły protest w obronie słusznych praw: Fabryki Wagon SA, Huty Ostrowiec, Huty Częstochowa SA, Hetmana z Elbląga, Fabryki Kabli w Ożarowie, Zakładu Produkcyjnego nr 1 LU w Jarosławiu, Huty Stalowa Wola, TPBPW Tarbud w Tarnobrzegu i wszystkich walczących o przetrwanie" – czytamy w stanowisku. Organizacją spotkania w Ostrowie Wielkopolskim zajmuje się Jan Mosiński, przewodniczący Zarządu Regionu Wielkopolska Południowa.
Komisja Krajowa zapowiedziała również podjęcie dostępnych dla związku zawodowego działań, w obronie pracowników oraz najważniejszych dla nich praw: prawa do pracy, do wynagrodzenia, do zrzeszania się oraz zapewnienia osobom pozbawionym źródeł utrzymania pomocy, w tym zasiłków i świadczeń przedemerytalnych. Komisja Krajowa zobowiązała wszystkie struktury NSZZ "Solidarność" do rozpoczęcia przygotowań do ogólnopolskiej akcji protestacyjnej.
NSZZ "Solidarność" zdecydował także o skierowaniu do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie zgodności z konstytucją, ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z października 2002 r. Związek nie zgadza się z zapisaną tam zasadą zróżnicowania płacy minimalnej od stażu pracy. Zdaniem Komisji Krajowej jest to naruszenie zasady równości wobec prawa. Komisja Krajowa upoważniła do reprezentowania NSZZ "Solidarność" przed Trybunałem Konstytucyjnym, dr Marcina Zielenieckiego z Biura Prawnego KK.
Komisja Krajowa zwróciła się do Rządu RP o wydanie nowego rozporządzenia ws. określenia powiatów (gmin) zagrożonych strukturalną recesją i degradacją społeczną, w których stosuje się szczególną instrumenty ekonomiczno-finansowe i inne preferencje.
Komisja Krajowa wydała opinię dotyczącą zmian w ustawach: o związkach zawodowych i Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych.
Zdecydowano również o powołaniu Rady Programowej "Tygodnika Solidarność". W jej skład weszli m.in. dr Tomasz Żukowski z Uniwersytetu Warszawskiego i ojciec Hubert Czuma, jezuita i honorowy członek NSZZ "Solidarność".
Uchwała KK nr 170/03
ws. solidarności pracowniczej
W sierpniu 1980 roku do Stoczni Gdańskiej przybyły delegacje z blisko tysiąca zakładów pracy z całej Polski, aby wspólnie walczyć o godność ludzi pracy. Dzisiaj, 23 lata później, w wielu miejscach w Polsce nadal trwa walka o najbardziej podstawowe prawa: prawo do pracy i wynagrodzenia. Kierujemy wyrazy solidarności do skrzywdzonych pracowników, a szczególnie do załóg tych przedsiębiorstw, które podjęły protest w obronie słusznych praw: Fabryki WAGON S.A. w Ostrowie Wielkopolskim, Huty "Ostrowiec" w Ostrowcu Świętokrzyskim, Huty Częstochowa S.A., "Hetmana" z Elbląga, Fabryki Kabli w Ożarowie, Zakładu Produkcyjnego nr 1 "LU" Polska w Jarosławiu, Huty Stalowa Wola, TPBP "Tarbud" w Tarnobrzegu i wszystkich innych walczących o przetrwanie.
W XXIII rocznicę Sierpnia obradująca w Gdańsku Komisja Krajowa zwraca się z apelem do komisji zakładowych i innych struktur Związku w całym kraju, aby w sobotę 30 sierpnia przybyć do Ostrowa Wielkopolskiego, dając tym gestem wyraz swojej solidarności ze strajkującymi i prowadzącymi głodówkę pracownikami Fabryki WAGON oraz wszystkimi innymi załogami zakładów w Polsce, które walczą o wypłatę wynagrodzeń albo o przeżycie swojego przedsiębiorstwa.
Komisja Krajowa zwraca się również z apelem o udzielenie pomocy materialnej Komitetowi Strajkowemu w Fabryce WAGON S.A.
Uchwała KK nr 169/03
ws. pomocy z KFS dla Komitetu Strajkowego w Fabryce WAGON w Ostrowie Wlkp.
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" uznaje strajk w Fabryce WAGON S.A. w Ostrowie Wielkopolskim w obronie prawa do wynagrodzenia i pracy za część akcji określonej uchwałą KK nr 152/03 z 26 marca 2003 r.
Komisja Krajowa zwraca się do Rady Krajowego Funduszu Strajkowego o udzielenie pomocy Komitetowi Strajkowemu w Fabryce WAGON S.A. za pośrednictwem Zarządu Regionu Wielkopolska Południowa.
Uchwała KK nr 171/03
ws. aktualnej sytuacji w kraju
W XXIII rocznicę narodzin NSZZ "Solidarność", podpisania Porozumień Sierpniowych i rozbudzenia nadziei na odzyskanie suwerenności naszej Ojczyzny mamy prawo stwierdzić, że dzięki niezłomnej postawie milionów ludzi porwanych ideami Solidarności żyjemy dziś w wolnej, bezpiecznej i suwerennej Polsce.
Niestety, wielkość tych dokonań przysłaniają codzienne problemy, dramat bezrobocia, konieczność nieustannej walki w obronie godności człowieka. Doraźny interes polityczny i partyjniactwo – to ciągle elementy dominujące w polskim życiu publicznym, w którym oszukiwanie społeczeństwa stało się niebezpieczną normą.
Zarzucamy obecnej koalicji rządowej, że oszukała społeczeństwo, składając obietnice bez pokrycia, a w dotychczasowym działaniu przede wszystkim powraca do systemu centralnego sterowania kolejnymi sektorami państwa, skupia się na obronie własnych politycznych interesów i działaniach ideologicznych. Groźby likwidacji Instytutu Pamięci Narodowej, powrót na stanowiska ludzi z agenturalną przeszłością – to tylko niektóre z nich. Szereg bezprecedensowych afer ujawnianych prawie codziennie przez media szokuje opinię publiczną.
Ogromne bezrobocie i kolejne upadające zakłady potęgują zniechęcenie i rozpacz pracowników. Chaotyczna polityka finansowa i gospodarcza powodują wzrastające poczucie niepewności zarówno pracowników jak i pracodawców. Dzieje się to w obliczu zbliżającej się integracji z Unią Europejską – jeżeli Polska nie będzie do niej odpowiednio przygotowana, to koszty błędów ekipy rządzącej zapłaci przede wszystkim po raz kolejny społeczeństwo. Trwanie tego rządu wynika jedynie z niezdolności parlamentu do jego zmiany.
Wobec wyżej opisanych zjawisk oraz faktu, że rządząca koalicja SLD-UP jest niezdolna do realizacji swoich wyborczych zobowiązań stwierdzamy jej całkowite bankructwo moralne, merytoryczne i polityczne.
Wierni rocie przysięgi oraz postanowieniom Statutu będziemy podejmować dostępne i właściwe dla związku zawodowego działania w obronie pracowników i ciągle aktualnych postulatów:
-
prawa do pracy,
-
prawa do wynagrodzenia,
-
prawa do zrzeszania się,
-
zapewnienia osobom pozbawionym źródeł utrzymania pomocy, w tym zasiłków i świadczeń przedemerytalnych.
Komisja Krajowa zobowiązuje zarządy regionów, sekretariaty branżowe i wszystkie struktury związku, aby niezależnie od bieżących lokalnych akcji protestacyjnych rozpocząć przygotowania do ogólnopolskiej manifestacji jesienią bieżącego roku.
Uchwała KK nr 172/03
ws. wniosku do TK o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę
Komisja Krajowa NSZZ Solidarność", działając na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji RP postanawia wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679) z art. 2 Konstytucji RP i sformułowaną tam zasadą sprawiedliwości społecznej oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadą równości wobec prawa.
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" upoważnia Janusza Śniadka – Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" oraz Macieja Jankowskiego – Zastępcę Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" do podpisania wyżej wymienionego wniosku.
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" upoważnia Marcina Zielenieckiego do reprezentowania Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" przed Trybunałem Konstytucyjnym w wyżej wymienionej sprawie.
Trybunał Konstytucyjny
Al. J. Ch. Szucha 12a
00-918 Warszawa
Wniosek o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" reprezentowana przez:
1) Janusza Śniadka – Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność",
2) Macieja Jankowskiego – Zastępcę Przewodniczącego Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność",
działających z upoważnienia Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" udzielonego uchwałą Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" nr 172/03 z dnia 20 sierpnia 2003 r., na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 Konstytucji RP, w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854, z późn. zm.) oraz § 1, § 6 pkt 1 i 2 Statutu NSZZ "Solidarność", wnosi o zbadanie zgodności art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679) z art. 2 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadą sprawiedliwości społecznej oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadą równości wobec prawa.
Uzasadnienie
Art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679) określa mechanizm obowiązywania przepisów określających wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z tym przepisem wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia ustalonego w trybie art. 2 i 4. Art. 6 ust. 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę wyłącza jednak z zakresu zastosowania normy art. 6 ust. 1 tej ustawy, w okresie od 1 stycznia 2003 r. do 31 grudnia 2005 r., pracowników, którzy nie osiągnęli łącznego okresu zatrudnienia wynoszącego 2 lata. Przepis gwarantuje tym pracownikom otrzymanie wynagrodzenia nie niższego od 80% wysokości minimalnego wynagrodzenia w pierwszym roku pracy oraz 90% wysokości minimalnego wynagrodzenia w drugim roku pracy. Do dwuletniego okresu, o którym mowa w art. 6 ust. 2 ustawy, wlicza się wszystkie okresy, za które była opłacana składka na ubezpieczenie społeczne lub zaopatrzenie emerytalne, z wyłączeniem okresów zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Art. 6 ust. 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę różnicuje sytuację prawną pracowników, stosując kryterium stażu pracy. Zdaniem Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", takie zróżnicowanie uprawnień do minimalnego wynagrodzenia narusza zasadę równości wobec prawa wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Według tej zasady wszyscy są równi wobec prawa. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.
Zasada równości wobec prawa była wielokrotnie przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego. W orzeczeniu z 4 lutego 1997 r. (P. 4/96) Trybunał stwierdził, iż treść zasady równości wobec prawa zakłada, że osoby znajdujące się w takiej samej lub podobnej sytuacji należy traktować tak samo, natomiast osoby znajdujące się w odmiennej sytuacji faktycznej należy traktować odmiennie. Innymi słowy wszystkie podmioty (adresaci norm prawnych) charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu mają być traktowani równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących jak i faworyzujących. Równość wobec prawa zakłada jednocześnie zasadność wyboru takiego, a nie innego kryterium różnicowania podmiotów prawa; oznacza uznanie tej, a nie innej cechy za istotną, a tym samym za uzasadnioną w regulowanej dziedzinie.
Sprawą podstawową dla oceny dochowania zasady równości jest zatem ustalenie cechy istotnej, z uwagi na którą przepisy prawa dokonały zróżnicowania sytuacji prawnej swoich adresatów. Wszelkie odstępstwa od nakazu równego traktowania podmiotów podobnych muszą zawsze znajdować podstawę w odpowiednio przekonujących kryteriach. Kryteria te muszą mieć:
-
po pierwsze: charakter relewantny, a więc pozostawać w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią przepisów, w którym zawarta jest kontrolowana norma oraz służyć realizacji tego celu i treści, czyli wprowadzane zróżnicowania muszą mieć charakter racjonalnie uzasadniony. Nie wolno ich dokonywać według dowolnie ustalonego kryterium (orzeczenie TK z 12 grudnia 1994 r. K. 3/94),
-
po drugie: kryteria te muszą mieć charakter proporcjonalny, a więc waga interesu, któremu ma służyć różnicowanie sytuacji adresatów normy, musi pozostawać w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku nierównego potraktowania podmiotów podobnych,
-
po trzecie: kryteria te muszą pozostawać w jakimś związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych (orzeczenie z dnia 23 października 1995 r., K. 4/95).
Zdaniem Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", zastosowane w ustawie kryterium stażu pracy jako przesłanki zróżnicowania prawa pracowników do minimalnego wynagrodzenia nie spełnia wskazanych wyżej warunków. W szczególności kryterium to nie posiada charakteru relewantnego, tzn. nie pozostaje w bezpośrednim związku z celem i zasadniczą treścią ustawy. Jego zastosowanie nie ma racjonalnego uzasadnienia. Ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę zawiera przepisy prawa pracy o charakterze płacowym. Cele przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę najlepiej oddaje treść postanowień umów międzynarodowych odnoszących się do tego zagadnienia. Chodzi tu w szczególności o ratyfikowaną przez Polskę konwencję MOP nr 99 z 1951 r. dotyczącą metod ustalania płac minimalnych w rolnictwie (Dz. U. z 1977 r. Nr 39, poz. 176), konwencję MOP nr 131 z 1970 r. dotyczącą ustalania płac minimalnych ze szczególnym odniesieniem do krajów rozwijających się (nie ratyfikowana przez Polskę) oraz Europejską Kartę Społeczną z 1961 r. (art. 4 ust. 1 nie został przez Polskę ratyfikowany). Przepisy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, najogólniej rzecz biorąc spełniają funkcję alimentacyjną, tzn. zapewniają pracownikom oraz ich rodzinom odpowiedni (przyzwoity) poziom życia (szerzej na ten temat: J. Wratny, "Minimalne wynagrodzenie za pracę – nowe regulacje prawne", Praca i Zabezpieczenie Społeczne nr 6/2003, s. 2 i następne). Przy kształtowaniu wynagrodzenia minimalnego bierze się zatem pod uwagę potrzeby pracowników i ich rodzin, ogólny poziom płac, kosztów utrzymania i świadczeń z ubezpieczenia społecznego oraz stopy życiowej innych grup społecznych, ale także czynniki natury gospodarczej, łącznie z wymaganiami rozwoju gospodarczego, poziomem wydajności pracy, dążeniem do osiągnięcia i utrzymania wysokiego poziomu zatrudnienia (art. 3 konwencji MOP nr 131). W związku z powyższym doktryna opowiada się za dopuszczalnością różnicowania prawa do minimalnego wynagrodzenia za pracę, z tym, że za dopuszczalne kryterium dyferencjacji uznaje się np. stopień uprzemysłowienia oraz koszty utrzymania w poszczególnych regionach kraju (tzw. regionalizacja minimalnego wynagrodzenia – por. Z. Jacukowicz, "Płaca godziwa. Poziom i dynamika". Studia i Materiały IPiSS 3/1993, s. 100). Staż pracy jako kryterium różnicowania prawa do minimalnego wynagrodzenia nie pozostaje również w jakimkolwiek związku ze stosowanymi tradycyjnie w prawie pracy miernikami wysokości wynagrodzenia za pracę, takimi jak rodzaj wykonywanej pracy, kwalifikacje wymagane przy jej wykonywaniu, ilość i jakość świadczonej pracy (art. 78 § 1 Kp).
Jedynym uzasadnieniem dla wprowadzenia w przepisach ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę zróżnicowania wysokości tego wynagrodzenia jest "zwiększenie skłonności pracodawców do zatrudniania młodych pracowników, co może przyczynić się do poprawy sytuacji na rynku pracy, zwłaszcza osób młodych" (por. uzasadnienie do projektu ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę). Stanowi to realizację postulatu pracodawców, zdaniem których produktywność młodych pracowników jest niska i nie pokrywa kosztów minimalnego wynagrodzenia. Walka z bezrobociem, będąca z mocy art. 65 ust. 5 Konstytucji wartością konstytucyjną nie stanowi jednak przeciwwagi dla interesów naruszonych wskutek nierównego potraktowania pracowników w zakresie prawa do minimalnego wynagrodzenia za pracę. Ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę zrywa związek pomiędzy wynagrodzeniem a wartością pracy. Deprecjonuje ona czynnik wykształcenia jako miernika kwalifikacji pracowniczych oraz sprawności fizycznej i intelektualnej, która w wielu wypadkach jest znacznie wyższa u osób młodych niż osób posiadających długi staż pracy. Przeznaczeniem minimalnego wynagrodzenia jest opłacanie prac prostych, nie wymagających przygotowania zawodowego. Tymczasem ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę dodatkowo redukuje to wynagrodzenie wobec absolwentów szkół (tak J. Wratny, op. cit., s. 6 oraz W. Odrowąż-Sypniewski, Opinia prawna do projektu ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z dnia 31 lipca 2002 r. sporządzona w Biurze Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu, s. 7-8 ). Zastosowana metoda ograniczenia bezrobocia wśród młodych pracowników wydaje się jednocześnie nieskuteczna (por. J. Wratny, op. cit., s. 6). Niewielka różnica w wysokości minimalnego wynagrodzenia wypłacanego absolwentom oraz pracownikom z dłuższym stażem pracy nie będzie stanowiła dla pracodawców dostatecznej motywacji do zatrudnienia młodego pracownika nie posiadającego doświadczenia zawodowego.
Zdaniem Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", art. 6 ust. 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, godząc w zasadę równości wobec prawa sformułowaną w art. 32 ust. 1 Konstytucji pozostaje jednocześnie w sprzeczności z art. 2 Konstytucji i wyrażoną tam zasadą sprawiedliwości społecznej. Za niedopuszczalne należy bowiem uznać zróżnicowanie praw obywatelskich na poziomie ich minimum (tak w szczególności A. Zoll, "Opinia w sprawie zgodności z Konstytucją projektu ustawowej regulacji minimalnego wynagrodzenia za pracę" z dnia 13.10.1999 r. przygotowana przez Radę Legislacyjną przy Prezesie Rady Ministrów). Określenie wysokości minimalnego wynagrodzenia pracowników posiadających krótki okres zatrudnienia na poziomie niższym od wysokości takiego minimalnego wynagrodzenia przysługującego długoletnim pracownikom narusza zatem zasadę sprawiedliwości społecznej w jej dystrybutywnym (rozdzielczym) ujęciu. Trybunał Konstytucyjny w bogatym orzecznictwie dotyczącym tego problemu przyjmuje, że zasada sprawiedliwości społecznej wypowiada preferencje grupowe mające na celu obok równego traktowania także na przykład wyrównanie społecznych krzywd czy upośledzeń. Zakłada więc równe traktowanie osób (fizycznych, prawnych) mających tę samą cechę charakterystyczną, istotną dla danej kategorii osób (tj. równych) oraz "podobne traktowanie podobnych". Różnicowanie w prawie jest dopuszczalne, o ile jest usprawiedliwione. Sprawiedliwość jest więc przeciwieństwem arbitralności (por. J. Oniszczuk, "Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w orzecznictwie Trybunał Konstytucyjnego", Zakamycze 2000 r., s. 150 i następne).
Pogląd o niezgodności art. 6 ust. 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu z zasadą równości wobec prawa wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP wyrażony został w cytowanych już wyżej opiniach prawnych przygotowanych przez Radę Legislacyjną przy Prezesie Rady Ministrów oraz Biuro Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu, jak również w opinii prawnej z dnia 28.08.2002 r. przygotowanej na zlecenie tego Biura przez prof. dr hab. Stanisława Gebethnera. Pogląd ten podziela również J. Wratny w cytowanym już wyżej artykule: "Minimalne wynagrodzenie za pracę – nowe regulacje prawne", PiZS nr 6/2003,s. 6.
Przedstawione argumenty przemawiają, zdaniem Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność", za skierowaniem do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie zgodności art. 6 ust. 2 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z art. 2 Konstytucji RP i wyrażoną tam zasadą sprawiedliwości społecznej oraz z art. 32 ust. 1 Konstytucji i sformułowaną tam zasadą równości wobec prawa.
Uchwała KK nr 173/03
ws. Rady Programowej Tygodnika "Solidarność
Komisja Krajowa NSZZ "Solidarność" postanawia powołać Radę Programową Tygodnika "Solidarność" w składzie:
-
Bielawski Mirosław
-
O. Hubert Czuma
-
Gumułka Wojciech
-
Gurba Kryzsztof
-
Kuc Tomasz
-
Kuźma Małgorzata
-
Majchrowicz Tadeusz
-
Mokrosińska Krystyna
-
Orlicz Michał
-
Piotrowski Franciszek Sławomir
-
Pietrucha Mirosław
-
Rutkowski Roman
-
Szwed Stanisław
-
Wasielewski Dariusz
-
Zydorek Ewa
-
Żukowski Tomasz
Zadaniem Rady Programowej jest przygotowanie projektu linii programowej Tygodnika "Solidarność", a po jej zatwierdzeniu przez Komisję Krajową prowadzenie okresowej oceny jej realizacji.