Tag: Decyzja Prezydium

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia senacki projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo przedsiębiorców (druk senacki nr 200).
Projekt przewiduje umożliwienie samozatrudnionemu (nie będącemu pracodawcąw rozumieniu k.p.) obniżenie wymiaru składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne raz w roku w wybranym miesiącu kalendarzowym. Regulacja ma dotyczyć osób, które prowadzą działalność gospodarczą co najmniej 6 miesięcy. Jej celem jest realizacja konstytucyjnego prawa do wypoczynku. Zdaniem wnioskodawcy projekt ma przyczynić się do obniżenia kosztów prowadzenia działalności w miesiącu, w którym samozatrudniony realizuje prawo do wypoczynku.
Zdaniem NSZZ „Solidarność” należy odwołać się do rozumienia pojęcia działalność gospodarcza zawartego w zmienianej ustawie Prawo przedsiębiorców.  Analiza tej ustawy pozwala stwierdzić, że ustawodawca przewiduje wymóg prowadzenia działalności w sposób zorganizowany i ciągły. Działalność bowiem nie może mieć charakteru przypadkowego i okazjonalnego. Prowadzenie działalności występuje zarówno w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z działalnością  np. czynności w zakresie reklamy, składania ofert, ogłoszeń, przygotowywania kosztorysów, zakupu materiałów, wystawiania rachunków, czy też oczekiwania na klienta lub poszukiwania kolejnych zamówień. Pojęcie działalności gospodarczej nie sprowadza się tylko do procesów technologicznych i zjawisk ekonomicznych zachodzących w toku działalności wytwórczej, budowlanej, handlowej i usługowej prowadzonej w celach zarobkowych, ale obejmuje także czynności faktyczne i prawne związane z działalnością.
Oczywiście mamy świadomość, że praktyka wielu działalności gospodarczych jest inna. Przykładowo działalności te są prowadzone w wymiarze sezonowym a ich nikła dochodowość powoduje regularne zawieszanie działalności w miesiącach, które z punktu widzenia specyfiki konkretnej działalności nie są miesiącami „sezonu”.  W praktyce więc ustawodawca toleruje dzielności prowadzone przez długi okres czasu a charakteryzujące się daleko idącą rachitycznością.
Teoretycznie także okres, w którym przedsiębiorca nie wykonuje działań bezpośrednio wynikających ze specyfiki prowadzonej działalności są elementem jego samozatrudnienia. Samozatrudnienie pozwala samodzielnie kształtować sposób i czas pracy (w przeciwieństwie do zatrudnienia pracowniczego) a dochodowość działalności winna umożliwiać zaprzestanie wykonywania bezpośrednich obowiązków przez preferowany przez przedsiębiorcę czas. Nie ma jednak żadnych przesłanek, aby w tym okresie samozatrudniony nie realizował swoich publiczno – prawnych zobowiązań.
Należy zwrócić uwagę, że projektowane rozwiązanie wpłynie na większe obciążenie budżetu państwa dofinansowaniem FUS, ale także na obniżenie przyszłego świadczenia emerytalnego samozatrudnionych. Są to dwa elementy, których wnioskodawca całkowicie nie bierze pod uwagę w swoich rozważaniach.
Jednocześnie Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” podkreśla, że sytuacja osób samozatrudnionych wzbudza wątpliwości w świetle art. 66 Konstytucji, ale w innych obszarach.  Korzystając z opiniowania przedmiotowego projektu zwracamy uwagę na konieczność przyjrzenia się następującym kwestiom:
•      korzystanie z medycyny pracy przez osoby samozatrudnione – w tym obszarze widzimy potrzebę szukania rozwiązań, które spowodowałyby szerszy zakres korzystania przez samozatrudnionych z usług medycyny pracy;
•      na tle art. 304 §3 Kodeksu pracy powstają w praktyce i doktrynie wątpliwości w zakresie „odpowiedniego” stosowania art. 207 §2 k.p. Powoduje to, że w praktyce osoby samozatrudnione nie korzystają z regulacji związanych z ochroną macierzyństwa (na przykład przerwy na karmienie dziecka piersią, limitacja czasu pracy samozatrudnionej kobiety w okresie ciąży).
Tak więc w zakresie braku prawidłowości i kompleksowości obowiązującej regulacji kształtującej prawo samozatrudnionych do bezpiecznych i higienicznych warunków pracy NSZZ „Solidarność” podziela ocenę wnioskodawcy i widzi potrzebę prac legislacyjnych.
Podsumowując, Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” podkreśla, że opiniowany projekt ustawy w sposób selektywny próbuje rozwiązać problem natężenia pracy osób samozatrudnionych. Arbitralnie wnioskodawcy wskazują, że w odniesieniu do samozatrudnionego, który nie zatrudnia żadnego pracownika potrzebne jest szczególne rozwiązanie. Z punktu widzenia psychofizycznego sytuacja takiej osoby nie różni się niczym od sytuacji osoby fizycznej zatrudniającej w oparciu o umowę o pracę jednego pracownika. Sytuacja takiej osoby (z punktu widzenia jej potrzeb psychofizycznych) nie różni się niczym od sytuacji samozatrudnionego współpracującego w sposób stały z innym samozatrudnionym. Wydaje się, że ta prosta myśl pokazuje konieczność koncentracji na ograniczaniu fałszywego samozatrudnienia tak, aby osoby te znajdowały miejsce pracy na rynku jako pracownicy, co przekłada się na określone korzyści w wymiarze indywidualnym i co równie ważne – ogólnospołecznym.

do użytku służbowego)

ws. projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie ocenia tryb pracnad projektem. Wskazany, niezwykle krótki termin na przedstawienie opinii przez partnerów społecznych jest oburzający i de facto oznacza złamanie podstawowych zasad uczciwego dialogu społecznego. Stoi to także w sprzeczności z próbami wspierania biznesuprzez administrację publiczną. Zwracamy uwagę, iż liczne raporty dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce podnoszą, iż podstawowym problemem biznesujest zmienność i nadprodukcja prawa, szczególnie w obszarze podatków. Tym samym,należy dążyć do jak najpełniejszego włączenia partnerów społecznych w proces tworzenia prawa i korzystania z instytucji dialogu społecznego z uwzględnieniem odpowiednich ram czasowych i z wykorzystaniem analiz oraz rzetelną oceną skutków wprowadzonych regulacji.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie ocenia działania nakierowane na uszczelnianie polskiego systemu podatkowego. Ekspertyzy dotyczące luki
w podatku CIT wyraźnie pokazują, że korporacje międzynarodowe optymalizują swoje zobowiązania podatkowe i skutecznie unikają płacenia tego podatku. Korzystają z licznych instrumentów, w tym z mechanizmu zakładającego utworzenie spółki komandytowej.
Dlatego też, przedstawiona propozycja może ograniczyć tę praktykę. Zwracamy przy tym uwagę, że jest to jeden z mechanizmów mających na celu zmniejszenie dochodudo opodatkowania wskazanych przez ekspertów Polskiego Instytutu Ekonomicznego
w raporcie „Horyzont optymalizacji – geneza, skala i struktura luki w podatku CIT” (Warszawa, 2019).

Ponadto, Prezydium ponownie przypomina o konieczności wprowadzenia zmian,które będą ukierunkowane na dalsze zmniejszanie obciążeń pracowników w stosunku do osób czerpiących dochód z kapitału.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje likwidację ulgi abolicyjnej, o której mowa w art. 27g ustawy o PIT. Sytuacja ta będzie dotyczyła tych podatników, którzy wykonują pracę najemną w danym państwie, ale przy zachowaniu polskiej rezydencji podatkowej. W wyniku tej zmiany podatnicy, którzy rozliczali się do tej pory tylko w kraju, w którym otrzymywali wynagrodzenie będą musieli również rozliczyć się w Polsce oraz dopłacić podatek.

Projektodawca podkreśla, że „wystąpiła potrzeba zmiany zasad funkcjonowania ulgi abolicyjnej, tak aby miała ona zastosowanie wyłącznie do tych podatników, którzy osiągają najniższe dochody, a zatem najbardziej potrzebują wsparcia państwa w zmniejszeniu obciążeń podatkowych”. Związek jak najbardziej przychyla się do wspierania osób najbardziej potrzebujących również jeśli chodzi o zmniejszenie obciążeń podatkowych jednak po raz kolejny podkreśla, że aktualna kwota wolna od podatku jest za niska, a pracownicy osiągający dochody z pracy za granicą również muszą się w tym czasie utrzymać z tych dochodówpoza granicami kraju, będąc jednocześnie często jedynymi żywicielami rodziny.

Projektodawca uzasadnia, że takie rozwiązanie spowoduje uszczelnienie podatku,gdyż zauważono negatywne konsekwencje związane z wykorzystywaniem ulgi do agresywnej polityki podatkowej, przy wykorzystaniu postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednak z pojawiających się komentarzy Ministerstwa Finansów wynika,że kwestia nie płacenia podatku od dochodu osiągniętego za granicą dotyczy firm,
które dokonują skomplikowanych międzynarodowych optymalizacji podatkowych,a także że ulga abolicyjna jest wykorzystywana w przypadku dochodów uzyskiwanychze spółek osobowych założonych za granicą w celu unikania płacenia w Polsce podatków. Efektem jest zerowe opodatkowanie dochodów z prowadzonej przez ich właścicieli działalności gospodarczej Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uważa
w związku z tym, że ustawodawca powinien znaleźć rozwiązania, które przeciwdziałają patologii, a nie likwidować ulgę wszystkim.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zwraca szczególną uwagę,że projekt ustawy na etapie projektowania nie był konsultowany przede wszystkim ze stroną społeczną – reprezentantami marynarzy, którzy w swoim stanowisku Strony Pracowniczej Zespołu Trójstronnego ds. Żeglugi i Rybołówstwa zwracają uwagę na szkodliwość likwidacji ulgi abolicyjnej szczególnie dla marynarzy, których tryb pracy bardzo często ogranicza możliwość podjęcia pracy zarobkowej współmałżonków. Negatywna opinia wiąże się również z koniecznością samodzielnego opłacania składek na ubezpieczenie społeczne tej grupy pracowników z otrzymanego wynagrodzenia.

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” upoważnia Pana Henryka Nakoniecznego do reprezentowania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w sprawach o udzielenie informacji publicznej, w ramach akcji monitoringu zamówień publicznych pod kątem stosowania klauzul społecznych, prowadzonej wraz z Federacją Przedsiębiorców Polskich, na podstawie decyzji Prezydium KK 162/16ws. porozumienia dotyczącego monitoringu zamówień publicznych z dnia17 listopada 2016 r.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Telewizji Polskiej S.A. Oddział w Łodzi, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” oraz logotypu 40-lecia powstania NSZZ „Solidarność”, na zaproszeniach na koncert pt. „Widowisko multimedialne Solidarność 1980 – Łódź”, który odbędzie się 2 października 2020 roku.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Telewizji Polskiej S.A. Oddział w Łodzi, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność”oraz logotypu 40-lecia powstania NSZZ „Solidarność”, na zaproszeniach na koncertpt. „Widowisko multimedialne Solidarność 1980 – Łódź”, który odbędzie się 2 października 2020 roku.

(do użytku służbowego)

rezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Urzędu Powiatu Zawierciańskiego, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność”, na tablicy upamiętniającej niepodległościowy ruch robotniczy na ziemi zawierciańskiej.

Prezydium Komisji Krajowej ocenia negatywnie projekt ustawy o zmianie ustawy o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji przedstawiony w ramach inicjatywy ustawodawczej Senatu .

Ustawa której nowelizację się proponuje, stanowi wykonanie dyrektywy Rady UE i Parlamentu Europejskiego 2002/14/WE. Jej obecny kształt budzi szereg zastrzeżeń dotyczących zwłaszcza tego, że rady pracowników tworzone w oparciu o zapisy ustawy przeważnie nie są zdolne do wypełniania funkcji określonych w punktach 7,8 i 9 preambuły dyrektywy. Sytuację pogorszyło całkowite wyeliminowanie od 2009 r. roli przedstawicielstw związkowych w procesie tworzenia rad pracowników. W szczytowym okresie liczba rad pracowników oscylowała koło 3 tysięcy, obecnie jest ich poniżej 500. Spadająca liczba tych ciał pokazuje konieczność powrotu do regulacji prawnych pozwalających współuczestniczyć reprezentatywnej zakładowej organizacji związkowej w procesie tworzenia rad. Uważamy, że obecna ustawa o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji wymaga całościowego przeglądu. Proponowane przez projektodawców nowelizacji wybiórcze zmiany nie przyczynią się do usunięcia istniejących wad ustawy lecz jedynie zwiększą jej dysfunkcjonalność.

W Polsce od pewnego czasu toczy się dyskusja nad modelem zbiorowego prawa pracy. Kwestia usytuowania pozazwiązkowych przedstawicielstw pracowniczych wymaga bardziej kompleksowego namysłu ze strony ustawodawcy i tego typu zmiany cząstkowe
jak ta proponowana w opiniowanym projekcie mogą pogłębić obecne niejasności występujące
w polskim prawie. Nowe rozwiązania powinny uwzględniać konieczność prawidłowej implementacji dyrektywy 2002/14, jak również postulowane w Uchwale programowej NSZZ „Solidarność” wprowadzenie minimalnych standardów dla przedstawicielstwa ad hoc.

W odniesieniu do przedstawionego projektu ustawy, należy zauważyć, że wskazane w jej uzasadnieniu ułatwianie działania rad pracowników sprowadza się właściwie jedynie do obniżenia wymogów dotyczących ich ustanawiania. Może to w pewnych sytuacjach negatywnie wpłynąć na mandat społeczny samych rad.

Uwagi szczegółowe  

1. Propozycja (art. 1 pkt 1 projektu) skreślenia w art. 8 ust. 1 ustawy zwrotu „na pisemny wniosek co najmniej 10% pracowników”, oznacza, że działania dotyczące ustanowienia rady de facto inicjuje pracodawca nawet w sytuacji braku jakichkolwiek impulsów
   ze strony pracowników. Ponieważ rada pracowników powinna mieć wyraźny mandat społeczny do powstania, w przypadku takiej zmiany dotychczasowe progi dla zgłaszania kandydatów do rady wymienione w art. 4. ust. 4 ustawy powinny zostać utrzymane
   lub podniesione (z uwzględnieniem proponowanego dodatkowego progu 500 pracowników), a nie obniżone, jak proponuje projektodawca.
2. Dotychczasowy wymóg 50% frekwencji podczas głosowania jest trudny do osiągnięcia, równocześnie uważamy, że proponowany przez wnioskodawcę wymóg 10% frekwencji (art. 1 pkt 3 litera e projektu) jest zbyt niski. Mógłby to być wymóg 30% frekwencji
   co wydaje się z jednej strony zapewniać członkom rady społeczny mandat do pełnienia funkcji, a z drugiej strony nie stanowić nadmiernej przeszkody do tworzenia rady.
   W przypadku braku 30% frekwencji, kolejne głosowanie winno odbyć się w okresie 3 miesięcy (a nie 12 jak proponuje wnioskodawca).
3. Negatywnie należy ocenić zwiększenie kompetencji pracodawcy w zakresie wprowadzania regulaminu trybu działania komisji wyborczej. W projektowanym art. 10 ust. 1 ustawy przewiduje się, że pracodawca na pierwszym posiedzeniu komisji przekazuje projekt regulaminu określającego tryb jej działania oraz przeprowadzenia wyborów. Nie jest to rozwiązanie zakładające autonomię komisji wyborczej, a przecież taki podmiot powinien wobec pracodawcy być podmiotem autonomicznym.
   W projekcie zrezygnowano z trybu wprowadzenia regulaminu działania komisji wyborczej poprzez uzgodnienia z pracownikami wyłonionymi w trybie przyjętym u danego pracodawcy.
4. Według projektowanego art. 10 ust. 2 „w skład komisji wyborczej wchodzi wskazana przez pracodawcę osoba oraz po jednej osobie wskazanej przez każdego z kandydatów, a także – jako przewodniczący komisji – najstarszy wiekiem pracownik u danego pracodawcy, który wyrazi na to zgodę. Członkiem komisji nie może być kandydat.”. Wątpliwości może budzić powołanie w skład komisji wyborczej najstarszego pracownika wiekiem. Należałoby rozważyć czy nie mocniej uzasadnionym rozwiązaniem byłoby powołanie w skład komisji wyborczej pracownika z najdłuższym stażem. Pracownik najstarszy stażem może być pracownikiem krótko zatrudnionym
   u pracodawcy.
5. Negatywnie należałoby ocenić również rotacyjne pełnienie funkcji w radzie pracowników w razie uzyskania przez kandydatów na członków rady równej liczby głosów (projektowany art. 10 ust. 8 ustawy). Wymiana członków rady w trakcie trwania
   jej kadencji może negatywnie wpłynąć na jej funkcjonowanie.