Tag: Decyzja Prezydium

Projekt ustawy Ministra Zdrowia o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych (zwany dalej projektem ustawy) w wersji z dnia 27 września 2016 r. w znacznej mierze wychodzi naprzeciw oczekiwaniom i postulatom NSZZ „Solidarność”, jednak nadal zawiera liczne mankamenty.

Nie ulega wątpliwości, że warunki płacowe pracowników podmiotów leczniczych są niezadawalające i wymagają kompleksowego rozwiązania. Celem projektu ustawy nie powinno być jedynie przeciwdziałanie niedoborom kadrowym w deficytowych grupach pracowników medycznych, ale wzrost bezpieczeństwa zdrowotnego poprzez usprawnianie funkcjonującego systemu oraz likwidowanie nieuzasadnionych dysproporcji
w wynagrodzeniach między grupami zawodowymi i zapobieganie obniżaniu się poziomu wynagrodzeń w służbie zdrowia w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej.

Ustawa powinna być stymulatorem, mającym na celu przeciwdziałanie rozwarstwieniu płacowemu między zawodami deficytowymi a pozostałymi. Powinna spełniać rolę zapobiegawczą wobec rozszerzania się zjawiska niedoborów kadrowych na te zawody.

Prezydium KK NSZZ „Solidarność” uważa, że jednym z niezbędnych założeń sprawności funkcjonalnej dla właściwej organizacji pracy podmiotów leczniczych jest zabezpieczenie zarówno profesjonalnej kadry medycznej, jak i niemedycznej. Należy więc zadbać o odpowiednią liczbę tych pracowników i poziom ich profesjonalizmu. Pracownicy ochrony zdrowia, zapewne w różnym stopniu, narażeni są na wysoki poziom stresu, wynikający z odpowiedzialności za drugiego człowieka, różnego typu ryzyka, przepracowanie. Stanowią oni specyficzną grupę, której zadaniem jest opieka nad pacjentem w bardzo różnorodnym i szerokim zakresie. Tak trudne zadania wymagają odpowiedniej wiedzy, przygotowania praktycznego, ale także określonych cech osobowości.

Zmiany technologiczne oraz postęp nauki wpływają na wydłużenie życia. Nie ulega jednak wątpliwości, że kluczową rolę w tym procesie pełnią pracownicy sektora ochrony zdrowia, a odpowiednie wynagrodzenie i warunki pracy powinny stanowić bodziec do bezpośredniej lub pośredniej pracy na rzecz pacjentów.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postuluje objęcie ustawowym rozwiązaniem również pozostałych pracowników podmiotów leczniczych tak, aby w sposób adekwatny do pracowników medycznych objąć ich procedurą ustalania najniższych wynagrodzeń zasadniczych.

Nie do przyjęcia jest brak zagwarantowania finansowania planowanej regulacji (niewskazanie źródeł finansowania). Nawet przy uznaniu założenia programowego
o sukcesywnym wzroście finansowania służby zdrowia (od 2018 r. corocznie 0,2% PKB)
nie ma żadnej gwarancji, że wzrost nakładów nastąpi we wszystkich rodzajach działalności
i w wielkościach co najmniej wystarczających na realizację ustawowego obowiązku wzrostu najniższych wynagrodzeń zasadniczych.

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia uwagi szczegółowe:

 

1.      Tytuł projektu ustawy

Tytuł ustawy wskazuje jednoznacznie na objęcie jej zakresem jedynie pracowników wykonujących zawody medyczne, zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

Wobec postulatu objęcia zakresem działania ustawy wszystkich pracowników podmiotów leczniczych oraz pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej
i Regionalnych Centrów Krwiodawstwa tytuł ustawy powinien ulec zmianie.

2.      Art. 2

Rozwiązania zaproponowane w projekcie powinny także dotyczyć pracowników Państwowej Inspekcji Sanitarnej i Regionalnych Centrów Krwiodawstwa, na co przedstawiciele NSZZ „Solidarność” zwracali uwagę podczas prac w zespole branżowym przy Ministrze Zdrowia. Konsekwentnie, wszędzie tam gdzie określa się obowiązki podmiotu leczniczego w procesie podwyższania wynagrodzeń, niezbędnym jest dodanie po słowach „podmiot leczniczy” słów „organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej i Regionalnego Centrum Krwiodawstwa”. (w szczególności w art. 5, art. 7.1- pierwsze zdanie, art. 7.1, pkt 1,2,4,5.).

 

 

3.      Art. 5

W wyniku wewnętrznych konsultacji zgłaszane były liczne zapytania, czy proponowany zapis: ”Podmiot leczniczy dokonuje podwyższenia wynagrodzenia pracownika wykonującego zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego…”, gwarantuje podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego. Uzasadnienie oraz interpretacja nie daje jednoznacznej odpowiedzi na te pytania. Wnioskujemy więc o rozwianie tych wątpliwości poprzez rozważenie możliwości zmiany treści proponowanego przepisu oraz uzasadnienia (taka sama uwaga dotyczy art. art. 7 ust 1).

4.      Art. 6

Niezbędne jest zabezpieczenie środków finansowych Państwowej Inspekcji Pracy, która będzie kontrolować wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 5. Przy okazji analizy tego przepisu należy poddać pod dyskusję zagadnienie przysługującego pracownikowi roszczenia, wynikającego z prawa do podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego, zgodnie z przepisami projektowanej ustawy.

5.      Art. 7

Zasadniczym celem projektu ustawy jest osiągnięcie docelowego poziomu najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Osiągniecie zamierzonego skutku powinno zostać określone terminem, co projektodawca realizuje, wskazując datę 31 grudnia 2021 r. Jednak istnieją uzasadnione obawy, że osiągniecie docelowego poziomu najniższego wynagrodzenia zasadniczego w tym terminie nie nastąpi z powodu, o którym mowa
w pkt 5 ust 1. Z powyższych powodów należy rozważyć możliwość kontynuowania procedury uzgodnieniowej w takich wypadkach.

Zgodnie z treścią ust. 1 podmiot leczniczy dokonuje podwyższania wynagrodzenia pracownika wykonującego zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, z uwzględnieniem warunków,
o których mowa w punktach 1)-5). Niejasne jest, co projektodawca rozumie pod pojęciem sposobu podwyższania wynagrodzenia, o którym mowa pkt 1. Czy intencją projektodawcy było pozostawienie zupełnej swobody stron? 

Uzasadnionym jest wprowadzenie obowiązku wykazania przez podmiot leczniczy sytuacji i możliwości finansowych podmiotu leczniczego, które zgodnie z punktem
5) determinują sposób  podwyższania wynagradzania.

Aby unikać praktyki jednostronnego ustalania sposobu podwyższania wynagrodzenia przez kierownika podmiotu leczniczego w związku z brakiem zawarcia porozumienia (pkt. 4) należy zobowiązać kierownika do uwzględnienia w zarządzeniu wspólnego stanowiska uprawnionych organizacji związkowych.

Brak jest racjonalnego wytłumaczenia pominięcia odwołania się w ust 2 art. 7 do porozumienia, o którym mowa w pkt 2 ust 1.

6.      Art. 8

Konieczne jest objęcie obowiązkiem podwyższenia wynagrodzeń wszystkich grup wykonujących zawody medyczne, jak i innych zawodów, niezbędnych w działalności podmiotów leczniczych.

Założone w art. 8 podwyższenia wynagrodzeń pracowników niewykonujących zawodu medycznego, oparte jedynie o mechanizm negocjacji z zakładowymi organizacjami związkowymi lub zarządzenie wydawane przez pracodawcę, nie daje gwarancji tego wzrostu. W art. 8 niedopuszczalne jest też zwolnienie z obowiązku ustalania zasad podwyższania wynagrodzeń pracowników niewykonujących zawodów medycznych
w takich przypadkach, gdy w podmiocie leczniczym nie działa zakładowa organizacja związkowa.

7.      Art. 9

Nie do zaakceptowania jest zamrożenie kwoty bazowej na poziomie 3.900 zł brutto aż do 31.12.2019 r., skoro od 2018 r. planowane jest sukcesywne zwiększanie poziomu finansowania służby zdrowia o 0,2% PKB.

8.      Załącznik projektu ustawy

·         Słabością rozwiązania w okresie przejściowym jest zróżnicowana dynamika dochodzenia do osiągnięcia docelowego poziomu wynagrodzeń zasadniczych Przykładowo, w grupie pielęgniarek i położnych już we wrześniu 2018 r. nastąpi pełna realizacja wzrostów wynagrodzeń, dokonywanych w oparciu o przepisy wydane na podstawie art. 137 ust. 2 ustawy z dnia 27.08.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015r. poz. 581, z późn. zm). Natomiast grupa zawodowa pracowników zawodów medycznych wymagających średniego wykształcenia będzie miała szanse uzyskać docelową wysokość najniższego wynagrodzenia zasadniczego dopiero w 2023 r.

·         Natomiast po okresie przejściowym, w myśl proponowanych współczynników pracy, będzie pogłębiać się z roku na rok rozwarstwienie wynagrodzeń miedzy grupami zawodowymi relatywnie dobrze wynagradzanymi a tymi, które są nisko wynagradzane.

·         W tabeli współczynników pracy w odniesieniu do grup zawodowych wymagających specjalizacji zasadnym jest doprecyzowanie, że specjalizacja ma być w dziedzinie mającej zastosowanie przy wykonywaniu określonych czynności w myśl zasady, że premiuje się kwalifikacje przydatne w wykonywaniu określonych prac a nie jakiekolwiek posiadane.

Prezydium KK podkreśla, że uporządkowanie sprawy wynagrodzeń w służbie zdrowia w formie ustawy jest bardzo potrzebne i pilne. Prezydium Komisji Krajowej obawia się, ze projekt w zaproponowanym kształcie nie spowoduje likwidacji niektórych nieuzasadnionych dysproporcji płacowych, a przeciwnie – długofalowo wywoła radykalne ich zwiększanie; dla części grup zawodowych wywoła efekt w postaci obniżania relatywnego poziomu najniższych wynagrodzeń w odniesieniu do przeciętnych wynagrodzeń w gospodarce narodowej; nie zapobiegnie radykalizacji nastrojów wśród pracowników, gdyż tylko dla niektórych grup zawodów medycznych wprowadza satysfakcjonujące rozwiązania
a dynamika zmian jest zbyt mała. W przypadku braku gwarancji odpowiednich środków finansowych może narazić podmioty lecznicze na pogorszenie sytuacji finansowej.

Prezydium KK NSZZ „Solidarność” uznaje za celowe kontynuowanie prac nad ustawą w zespole branżowym, zgodnie z Uchwałą nr 20Rady Dialogu Społecznego z dnia
19 października 2016 roku w sprawie projektu ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych.

(do użytku służbowego)

  Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosekpana Bartosza Rajewskiego, wyraża zgodę na użycie znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na billboardzie, który ma zwrócić uwagę Polaków na sytuację pogrążonej w wojnie Syrii. Logotyp zostanie umieszczony na grafice na nośniku reklamowym o wymiarach 5x04x2,38 m., a billboard będzie wywieszony w Poznaniu, przy ul. Baraniaka przez jeden miesiąc

(do użytku służbowego)

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na mocy postanowień    § 1 Uchwały KK nr 30/15 ws. zasad i trybu postępowania w sprawach o rozszerzenie obszaru działania organizacji zakładowych i międzyzakładowych oraz Uchwały KK nr 23/16 ws. scedowania na Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uprawnienia wynikającego z § 1 Uchwały KK nr 30/15, wyraża zgodę dla Organizacji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” Lear Corporation Poland II Oddział w Jarosławiu (Region Ziemia Przemyska) na  rozszerzenie jej działalności na zakład Lear Corporation Poland II Oddział w Mielcu (Region Rzeszowski). 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, działając na mocy postanowień    § 1 Uchwały KK nr 30/15 ws. zasad i trybu postępowania w sprawach o rozszerzenie obszaru działania organizacji zakładowych i międzyzakładowych oraz Uchwały KK nr 23/16 ws. scedowania na Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” uprawnienia wynikającego z § 1 Uchwały KK nr 30/15, wyraża zgodę dla Organizacji Międzyzakładowej NSZZ „Solidarność” przy PPHU „WOFAM”  Wojciech Wolski z siedzibą w Biłgoraju (Region Środkowo-Wschodni) rozszerzenie jej działalności na zakłady BRW Sp. z o.o. w Mielcu i Blek Meble Sp. z o.o. w Mielcu (Region Rzeszowski).

  Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, na wniosek Międzyzakładowej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność” Grupy Azoty oraz pana Józefa Małobęckiego, wyraża zgodę na użycie nazwy i znaku graficznego NSZZ „Solidarność” na tablicy upamiętniającej środowiska niepodległościowe i opozycyjne w Polsce w latach 1939-1989. Tablica zostanie umieszczona w kościele parafialnym w Staszowie z okazji 35-tej rocznicy wprowadzenia stanu wojennego.

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25.08.2016 r. w sprawie określenia wzoru sprawozdania przedstawionego przez centrum integracji społecznej

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje kierunek zmian zaproponowanych w projekcie ustawy Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dn.13.09.2016 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw.

Projekt wychodzi naprzeciw społecznym oczekiwaniom rekompensaty utraty realnej wartości najniższych świadczeń emerytalno-rentowych, podwyższając kwotę najniższej emerytury oraz renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do poziomu 1000 złotych oraz renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do kwoty 750 złotych.

W art. 5 ust. 1 projektu gwarantuje się także minimalną kwotę waloryzacji świadczeń emerytalno-rentownych w wysokości 10 złotych, co ma zapewnić „odczuwalny wzrost najniższych świadczeń”. Niestety, zdaniem NSZZ „Solidarność”, zaproponowana kwota jest dużo poniżej oczekiwanego wzrostu. Po raz kolejny NSZZ „Solidarność” przypomina, że wobec prognozowanej ujemnej inflacji, wskaźnik waloryzacji w 2017 roku, powinien być powiększony o 50% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w 2016 roku. Kwota 10 złotych nie odpowiada postulatom nawet dla świadczeń o niskich wartościach.

NSZZ „Solidarność” od lat postuluje o systemowe rozwiązanie sposobu waloryzacji najniższych świadczeń, tak aby uwzględniane były zwiększone koszty utrzymania w emeryckich gospodarstwach domowych o najniższych dochodach. Od roku 2002 wartość realna najniższych świadczeń emerytalno-rentowych stale malała będąc w bieżącymroku niższą o ponad 15% od wartości wyjściowej.

W art. 1 ust. 3. – projekt wprowadza zmianę, umożliwiającą podjęcie negocjacji w ramach Rady Dialogu Społecznego wysokości najniższej emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy oraz renty rodzinnej określonych w art. 85 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. NSZZ „Solidarność” popiera zaproponowane rozwiązanie, dające możliwość partnerom społecznym wypracowania wspólnego stanowiska w tej istotnej społecznie kwestii. Jednakże, jest to rozwiązanie niepełne, gdyż nie stanowi gwarancji waloryzacji minimalnych świadczeń, proporcjonalnej do wzrostu kosztów utrzymania najuboższych gospodarstw emeryckich, pozostawiając w razie nie osiągnięcia porozumienia dowolność ustalania kwot najniższych świadczeń tylko jednej ze stron.

W opinii NSZZ „Solidarność” zaproponowane rozwiązanie powinno zawierać gwarancję dodatkowej indeksacji minimalnych świadczeń emerytalno-rentowych o co najmniej wysokość średniorocznego wskaźnika wzrostu minimum egzystencji dla 1-osobowego gospodarstwa emeryckiego, wyliczanego corocznie przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych w przypadku, kiedy wskaźnik ten byłby wyższy od wskaźnika inflacji o którym mowa w art. 89 ust. 2 ustawy z dn. 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U.2016.887). Byłby to mechanizm analogiczny do istniejącej już zasady ustalania wskaźnika waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych. Uzupełnienie zasady ustalania wysokości minimalnych świadczeń emerytalno-rentowych o mechanizm gwarantujący utrzymanie ich wartości nabywczej,  byłoby spełnieniem wieloletnich postulatów związków zawodowych i grup społecznych zrzeszających świadczeniobiorców.

Projekt zakłada również podwyższenie świadczeń emerytalno-rentowych z KRUS do minimalnego  poziomu najniższych świadczeń z ZUS. Prezydium KK NSZZ „Solidarność” ponawia uwagę dotyczącą braku działań w zakresie koniecznej reformy KRUS, co powoduje ogromne i nieuzasadnione wydatki z budżetu, a także problemy powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych. Uderzające jest uprzywilejowanie przedsiębiorców-rolników, którzy nie funkcjonują w powszechnym systemie podatkowym, a przede wszystkim płacą rażąco niskie składki na ubezpieczenie społeczne. Reforma ubezpieczeń rolniczych jest konieczna ze względu na rokroczne ponoszone przez budżet ogromnych  dopłat do KRUS.

 

 

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje kierunek zmian zawartych w projekcie ustawy Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 30.08.2016 r. o zmianie ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego oraz niektórych innych ustaw.

Jednocześnie Prezydium KK zgłasza następującą wątpliwość. Projektodawca rozszerzył  program społecznych mieszkań czynszowych poprzez umożliwienie korzystania z dobrodziejstw finansowania zwrotnego przy budowie budynków mieszkalnych z lokalami mieszkalnymi udostępnianymi  na zasadach lokatorskiego spółdzielczego prawa do lokalu. Jednakże z projektowanych przepisów art. 15f nie wynika jasno czy nabywca spółdzielczego prawa do lokalu mieszkaniowego będzie musiał składać systematycznie deklarację o średnim miesięcznym dochodzie i czy będzie ponosił konsekwencje przekroczenia określonych ustawą progów dochodowych analogicznie do najemców lokali wybudowanych przy wykorzystaniu kredytu udzielonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego.

     Ponadto Prezydium KK widząc potrzebę rozwoju budownictwa mieszkaniowego wnosi o rozważenie następujących propozycji zmian ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego w zakresie:

1.       Art. 8 ust. 2. Istotna część rodzin nie posiadających mieszkań nigdy nie będzie dość zamożna by nabyć mieszkanie własnościowe. Obok mieszkań komunalnych ich potrzeby może zaspokajać mieszkanie na wynajem w spółdzielni mieszkaniowej, spółce komunalnej lub towarzystwie budownictwa społecznego. W celu uwzględnienia ich potrzeb, należy stworzyć możliwość gromadzenia oszczędności na wkład partycypacyjny w kosztach budowy mieszkań przeznaczonych na wynajem w jednym z powyżej wymienionych podmiotów realizujących społeczne mieszkania czynszowe.

Ponadto zakres możliwych celów wydatkowania  środków w programie systematycznego oszczędzania  powinna być poszerzona o zmianę sposobu użytkowania budynku lub lokalu niemieszkalnego na mieszkalny. 

2.       W art. 13 proponujemy dodać przepis który, umożliwi skrócenie okresu systematycznego oszczędzania w stosunku do przyjętego w umowie o kredyt kontraktowy. Zaciąganie kredytu na mieszkanie własnościowe wymaga dysponowania środkami odpowiadającymi minimalnemu udziałowi własnemu.  Zgoła inna kwota będzie potrzebna, gdy kredyt ma posłużyć nabyciu partycypacji w budowie mieszkania na wynajem w spółdzielni, spółce komunalnej lub towarzystwie budownictwa społecznego.

3.       Art. 15 ust. 3. Z praktyki wynika, że definicja osób bliskich podana w jego treści powinna być rozszerzona  w szczególności o wstępnych i zstępnych II stopnia (wnuczęta, dziadkowie) w linii prostej.

4.       Art. 29 ust. 2 i 3. Proponujemy aby, do katalogu podmiotów prawnych, z którymi towarzystwo budownictwa społecznego może zawierać umowy w sprawie partycypacji w kosztach budowy lokali mieszkalnych oraz podnajmować je bez jego zgody, dodać organizacje pożytku publicznego realizujące cele określone zapisami art. 30a ust. 2 ustawy.

5.         Art. 30 ust. 1. Doceniając inicjatywę zmiany wysokości maksymalnych progów dochodowych uważamy, że proponowane wysokości progów dochodowych wymagają dalej idącej korekty szczególnie w grupie niewielkich gospodarstw domowych, gdyż są nadal za niskie, zbliżone do progów dochodowych uprawniających do wynajmu mieszkania z zasobów komunalnych. Program finansowania zwrotnego, ze swojego założenia, jest adresowany do osób zbyt zamożnych na otrzymanie mieszkania komunalnego i zbyt ubogich na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych na wolnym rynku, a nie dla osób uprawnionych do ubiegania się o mieszkania komunalne.