Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” przedstawia uwagi do projektu ustawy zmieniającego ustawę z dnia 17 grudnia 2009 r. o dochodzeniu roszczeń grupowych, mającej na celu umożliwienie sprawniejszego i szybszego procedowania w postępowaniach grupowych. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu grupowym ma na celu ułatwienie dochodzenia roszczeń w określonym katalogu spraw wskazanych w ustawie. Projektowane rozwiązania można uznać za idące we właściwym kierunku, jednak niektóre z nich mogą budzić wątpliwości i wymagają doprecyzowania.
Dodanie do art. 2 ustawy ust. 5 i 6 może doprowadzić do zaburzenia unormowania zawartego w przepisach ust. 1-4. Z jednej strony dodawane przepisy mają na celu przyznanie większych uprawnień wierzycielom, ale mogą również spowodować, że w tej samej sprawie będą toczyły się dwa postępowania. Przeczy to zasadzie sprawy osądzonej. Należy zauważyć, że osoby, które nie godzą się na ujednolicenie, mogą w obecnym stanie prawnym występować indywidualnie z roszczeniem do pełnej wysokości. Powyższą zmianę można uznać za niewłaściwą.
Wątpliwości może budzić również dodanie pkt 5 w ust. 1 art. 6 ustawy. Trudno odnaleźć uzasadnienie dla wprowadzenia zmiany, polegającej na oświadczeniu, że grupa ma charakter zamknięty. Realnie może to uniemożliwić niektórym osobom dochodzenie swych roszczeń w postępowaniu grupowym. Zgłoszenie się do wszczętego postępowania powinno być dopuszczalne, choćby z tego powodu, że późniejsze wystąpienie z roszczeniami indywidualnymi w przypadku ograniczonej wypłacalności osoby, przeciwko której toczy się postępowanie, może okazać się całkowicie nieskuteczne. Zapis ten może więc w istocie ograniczać prawa obywateli do skutecznej obrony swoich praw.
Niejasne może być również nowe brzmienie zaproponowanego art. 10 ust.1 ustawy, ponieważ sąd po wniesieniu pozwu jest zobowiązany badać przesłanki formalne, nie tylko dotyczące dopuszczalności postępowania grupowego. W związku z tym przepis wymaga przeredagowania.