Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wyraża zgodę na podpisanie Addendum do układu zbiorowego pracy NMS NSZZ „Solidarność” – Chipolbrok/ ITF TCC CBA, dotyczącego nowego formularza umowy o pracę zgodnie z wymogami Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy o Pracy na Morzu (MLC).
Jednocześnie Prezydium KK upoważnia Bogdana Kubiaka oraz Andrzeja Kościka do podpisania wyżej wymienionego Addendum.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się z przesłanym przez Ministerstwo Infrastruktury i Rozwoju projektem z dnia 23 grudnia 2013 r. ustawy
o zasadach realizacji programów operacyjnych polityki spójności finansowanych
w perspektywie finansowej 2014 -2020 zgłasza następujące uwagi.
1. Projektowana ustawa jest bardzo istotnym narzędziem prawnym w procesie realizacji programów operacyjnych na lata 2014 – 2020. Jej celem jest określenie zasad realizacji programów operacyjnych, podmiotów uczestniczących w realizacji polityki spójności oraz sposób współpracy między nimi. Dlatego jej treść powinna być spójna z innymi projektami (np. projektem ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju).
2. Opiniowany projekt nie zawiera wyraźnych odesłań do już obowiązujących nowych unijnych aktów prawnych (np. odesłanie 1) w tytule ustawy czy w tzw. słowniczku ustawy). Zdając sobie sprawę z konieczności przygotowania przez MiR wcześniej projektu ustawy, nie można przy jej ocenie pominąć faktu, że w dniu 17 grudnia 2013 r. został zakończony w UE proces legislacyjny, którego celem było ustanowienie nowych unijnych regulacji prawnych mających dotyczyć zasad programowania, finansowania i realizacji unijnej polityki spójności w latach 2014 – 2020.
W dniu 17 grudnia 2013 r. Rada Unii Europejskiej przyjęła finalnie szereg rozporządzeń unijnych dotyczących tej problematyki. Rozporządzenia te zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu 20 grudnia 2013 r. (L 347) i weszły w życie następnego dnia, czyli w dniu 21 grudnia 2013 r.
3. W art. 2 nie zdefiniowano strategii realizacji zasady partnerstwa.
4. W art. 5powinien być dodany pkt 12 o treść: „wytycznych dotyczących strategii realizacji zasady partnerstwa dla wszystkich programów krajowych i regionalnych”. W art.5 ust. 1 proponujemy wykreślić słowo „może”.
5. Wątpliwości budzą analizowane razem zapisy ust. 5 i 6 art. 13 projektu. Zgodnie
z treścią ust. 5: „do udziału w pracach komitetu monitorującego krajowy lub regionalny program operacyjny instytucja zarządzająca zaprasza przedstawicieli wszystkich organizacji pracowników i organizacji pracodawców reprezentowanych
w Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i w wojewódzkich komisjach dialogu społecznego”. Dlatego uzasadnionym wydaje się nadanie następującego brzmienia pkt 1) ust 5 art. 13 projektu:„ reprezentatywne organizacje pracowników i pracodawców, o których mowa w ust. 6.
6. Rozpatrywanie zastrzeżeń powinno być dwuinstancyjne, a podmiot kontrolujący nie może pełnić funkcji drugiej instancji.
7. Art. 25 ust. 6 zbyt ogólnikowy zapis: „niewykonanie wskaźnika w projekcie może stanowić przesłankę do stwierdzenia nieprawidłowości” pozwala na uznanie nieprawidłowości nawet wtedy, gdy osiągnie się wartość wskaźnika np. 99 zamiast planowanej wartości 100 (analogicznie, gdy wartość będzie określona w %).
W konsekwencji pozwala „ukarać” projektodawcę poprzez zastosowanie do wszystkich wydatków projektowych zasady proporcjonalności, co zaskutkuje zwrotem środków wraz z odsetkami. Dlatego zapis ten powinien zawierać konkretniejsze sformułowania np. „widełki ” określające przedział. Inaczej będzie to skutkowało zbyt dużą dowolnością interpretacyjną.
8. Wskazany w Art.41 ust. 1 termin jest zbyt krótki. Postulujemy wydłużenie terminu co najmniej do 14 dni, natomiast najbardziej optymalnym jest termin 21- dniowy.
9. Art. 42jest nieprecyzyjny. W tekście nie ma określenia na czym ma polegać etapowość prowadzenia konkursu. Brak definicji, która instytucja i na podstawie jakich kryteriów będzie decydowała o zakwalifikowaniu projektu do kolejnego etapu.
10. Analizując przepisy Rozdziału 15 dotyczące procedury odwoławczej dodatkowego wyjaśnienia wymaga kwestia wyczerpania kwoty przeznaczonej na dofinansowanie projektu w ramach działania lub priorytetu w przypadku złożenia skutecznego protestu (art. 62 ust. 2 projektu).
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” po zapoznaniu się z przesłanym przez Ministerstwo Sprawiedliwości projektem z dnia 10 grudnia 2013 r. ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustawzgłasza następujące wątpliwości do nowego brzmienia niektórych postanowień art. 34 i 35 kodeksu karnego zawartych w art. 1 pkt 10 i 11 Projektu ustawy.
Art. 1 pkt 10 Projektu zmienia brzmienie art. 34 kodeksu karnego dodając § 1a pkt 4 stanowiąc, że kara ograniczenia wolności polega na „4) potrąceniu od 10% do 25% wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd”.
W konsekwencji nowe brzmienie art. 35 § 2 k.k. zezwala na orzeczenie potrącenia wynagrodzenia wobec osoby zatrudnionej, a wobec której sąd orzekł karę ograniczenia wolności.
Po wejściu w życie proponowanych zmian może powstać problem w praktyce ich stosowania wobec pracowników, którzy są objęci już potrąceniami kwot wynagrodzeń na mocy tytułów prawnych wynikających z prawa cywilnego czy rodzinnego z uwzględnieniem przepisów kodeksu pracy o ochronie dochodu pracownika przed nadmiernym rozmiarem potrąceń.
Wątpliwości w szczególności może budzić stosowanie do proponowanego potrącenia przepisów Kodeksu pracy o ochronie wynagrodzenia za pracę, ograniczających swobodę pracodawcy dopuszczalności dokonywania potrąceń z wynagrodzenia za pracę (ograniczenie maksymalnych granic dopuszczalnych potrąceń do ½ wynagrodzenia w art. 87 § 1 pkt 2 i § 3 pkt 2 k.p. lub 3/5 w zbiegu z potrąceniem na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych oraz ustanowienie kwoty wolnej od potrąceń w art. 871 § 1 pkt 1 k.p.).
Projektowane przepisy kodeksu karnego o potrąceniu kwoty wynagrodzenia z kodeksu karnego oraz kodeksu karnego wykonawczego (kluczowy w tej kwestii art. 59 k.k.w. pozostaje niezmieniony tworząc niezgodność z „nowym” art. 34 k.k. jeśli ten wejdzie
w życie) nie są skorelowane z wyżej wskazanymi przepisami kodeksu pracy. Projektowane przepisy nie odpowiadają na pytanie, które z zasądzonych „potrąceń” ma realizować pracodawca w pierwszej kolejności gdy będzie miał do realizacji wyrok sądu karnego
z orzeczeniem potrącenia w ramach kary ograniczenia wolności w zbiegu ze świadczeniem alimentacyjnym, zaliczką pieniężną oraz kwotami z tytułu pożyczek czy kredytów bankowych. Ponadto wyraźnego uregulowania wymaga kwestia projektowanych potrąceń
z k.k. w kontekście ochrony minimalnego wynagrodzenia za pracę z art. 871 kodeksu pracy,
o co apelujemy.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi do wniosku rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie europejskiej sieci służb zatrudnienia, dostępu pracowników do usług w zakresie mobilności oraz dalszej integracji rynków pracy z dnia 17 stycznia 2014 r. COM (2014) 6.
Mając na uwadze, iż przedstawiony do konsultacji projekt wniosku rozporządzenia Parlamentu Europejskiego nawiązuje do artykułu 45 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zapewniającego swobodę przepływu pracowników wewnątrz Unii, istnieją obawy dotyczące ewentualnych skutków dalszego poszerzania działalności EURES.
W art. 46 ww. Traktatu zapewniono środki niezbędne do wprowadzenia swobody przepływu pracowników, w szczególności poprzez zapewnienie ścisłej współpracy pomiędzy publicznymi służbami zatrudnienia krajów członkowskich Unii Europejskiej. Współpraca ta nie powinna jednak stwarzać zagrożenia dla krajowych i lokalnych rynków pracy państw członkowskich. W wyniku znacznego i nadmiernego rozszerzenia migracji pracowników mogą zachodzić niekorzystne procesy na rynku pracy w Polsce. O ile w krajach „starej Unii” zagrożenia takiego nie ma, to w naszym kraju jest ono znaczne, mając na uwadze dotychczasową politykę rządu. Warunki pracy w Polsce nie są w żadnym stopniu konkurencyjne wobec zachodu, ponieważ cechują się one rażąco niskimi zarobkami, niską jakością miejsc pracy i brakiem perspektyw realnego zabezpieczenia społecznego. Biorąc pod uwagę powyższe oraz stale pogarszające się dane dotyczące niżu demograficznego w Polsce, może zaistnieć taka sytuacja, że osoby młode, posiadające wysokie kwalifikacje zawodowe oraz doświadczenie będę emigrowały na zachód pomimo tego, że w Polsce mogłyby znaleźć pracę. Prezydium Komisji Krajowej obawia się, iż Polska stanie się dostarczycielem wykwalifikowanej siły roboczej dla państw zachodniej Unii, wcześniej ponosząc koszty wychowania oraz wykształcenia.
Należy wyraźnie podkreślić, iż NSZZ „Solidarność” nie dąży do naruszenia lub zaprzeczenia istocie i celom ustanowionym w art. 3 ust. TUE, zgodnie z którymi Unia Europejska ustanowiła rynek wewnętrzny, czy też w ww. art. 45 w zakresie prawa do ubiegania się o rzeczywiście oferowane miejsca pracy oraz prawa do swobodnego przemieszczania się w tym celu po terytorium państw członkowskich, jednakże proponowane zmiany powinny mieć również na celu ochronę interesów wszystkich krajów Unii.
Zwracamy uwagę na fakt, iż liczba osób poszukujących pracy zarejestrowanych
w portalu EURES wzrosła w okresie od 2007 r. do grudnia 2013 r.
ze 175 000 do 1 200 000. Mając na uwadze realia polskiego rynku pracy dalszy wzrost w tym zakresie w znacznym stopniu będzie dotyczył polskich pracowników. Prezydium Komisji Krajowej zwracało już wcześniej uwagę, iż obecna liberalizacja polityki społecznej rządu
w zakresie zatrudniania cudzoziemców i migracji nie sprzyja ochronie miejsc pracy polskich pracowników.
Prezydium KK wzywa do ochrony polskiego rynku pracy w zakresie w jakim jest to możliwe w świetle obowiązujących przepisów krajowych i międzynarodowych.
Niezależnie od powyższego Prezydium KK zgłasza następujące uwagi formalne do treści projektu rozporządzenia:
Decyzja do użytku służbowego
Decyzja do użytku służbowego
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ Solidarność nie wnosi uwag do projektu rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie obliczania końcowego zużycia energii brutto ze źródeł odnawialnych.
Jak wyjaśniono w uzasadnieniu przesłanym wraz z wnioskiem, projektowane rozporządzenie ma na celu wdrożenie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE (Dz. Urz. UE L 140 z 05.06.2009 r., str. 16). Stanowi ono uzupełnienie norm prawa energetycznego, które w 2013 r. zmieniono ustawą z dnia 26 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 984), których celem była implementacja postanowień ww. dyrektywy. Tym samym przedmiotowe rozporządzenie ma charakter stricte techniczny.
Prezydium KK NSZZ „Solidarność” pozytywnie opiniuje Wniosek – Zalecenie Rady
w sprawie ram jakości dla staży – COM (2013) 857. Wszystkie cele opisane w ramach wniosku są słuszne i zmierzają w konsekwencji do poprawy jakości i wzrostu zatrudnienia osób młodych.
Staże powinny prowadzić do łatwego dostępu do zatrudnienia, jednakże w tym celu muszą zapewniać wysokiej jakości standardy, a zwłaszcza odpowiednie warunki pracy.
W Polsce obecnie staże stanowią bardzo często dla pracodawców zastępczą możliwość pozyskiwania osób do pracy niskim kosztem. Co więcej bezpłatne bądź rażąco nisko płatne staże są bezkonkurencyjne wobec zatrudnienia pracowników na pełny etat. Jest to zjawisko powszechne i niedopuszczalne, które powinno zostać bezwzględnie wyeliminowane, jako
że nie tylko przyczynia się do niskiego wskaźnika zatrudnienia młodych, ale ogólnie ma negatywny wpływ na tenże wskaźnik we wszystkich grupach wiekowych – bez względu
na płeć.
Odnosząc się do wniosku Rady oraz mając na uwadze powyższe w warunkach polskich konieczne jest przede wszystkim wprowadzenie stałego nadzoru publicznych służb zatrudnienia nad stażystami, w tym weryfikacja zadań im powierzanych przez pracodawców
i wykonanych oraz zapewnienie ciągłości finansowania działań na rzecz osób poszukujących pracy, uwzględniającego środki Europejskiego Funduszu Społecznego.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” zgłasza następujące uwagi
do projektu założeń do ustawy o monitoringu wizyjnym.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że projektowana regulacja ma obejmować sprawy, które obecnie nie są w sposób kompleksowy unormowane i z tego względu za celowe należy uznać doprecyzowanie przepisów w zakresie monitoringu wizyjnego. Analiza przedmiotowych założeń prowadzi jednak do wniosku, że ochrona danych osobowych pracowników rejestrowanych bądź w inny sposób przetwarzanych
w procesie monitoringu wizyjnego może być niewystarczająca. W szczególności wątpliwość wzbudza zaliczenie zakładów pracy do zamkniętej przestrzeni przeznaczonej do użytku publicznego. Zakłady pracy traktowane mają być tak samo jak np. sklepy czy budynki użyteczności publicznej. Bez wątpienia sklep i budynek użyteczności publicznej to także zakład pracy dla zatrudnionych w nim pracowników. Jednakże miejsca takie mają pomieszczenia ogólnodostępne dla klientów (np. hala sklepowa, hol biura), z ograniczonym dostępem (np. biura) oraz zamknięte dla osób z zewnątrz (np. stołówki, pokoje socjalne). Wskazane wydaje się wyodrębnienie i osobne uregulowanie kwestii monitoringu wizyjnego w zakładzie pracy z uwzględnieniem poszanowania prywatności, godności i dóbr osobistych pracowników w budynku jako miejscu pracy. Monitoring wizyjny nie może być stosowany we wszystkich pomieszczeniach zakładu pracy, w szczególności zaś powinien być zakładany w uzgodnieniu z działającymi w zakładzie organizacjami związkowymi. Ponadto,
w odniesieniu do monitoringu w zakładach wskazany wydaje się nadzór nad nim Państwowej Inspekcji Pracy.
Zakład pracy to przestrzeń, w której pracownicy spędzają dużą część dnia. W całości, zakład to nie jest miejsce publiczne, ogólnodostępne dla wszystkich jak np. hala sklepu wielkopowierzchniowego, gdzie klienci pojawiają się na chwilę, a opuszczając go po godzinie stają się wolni od monitoringu wizyjnego. Pracownicy spędzają w pracy najczęściej 8 godzin dziennie i ich permanentna obserwacja w tym czasie może powodować w dłuższym okresie rozstrój zdrowia i zaburzenia psychosomatyczne spowodowane lękiem i stresem wynikającym z ciągłego ich monitoringu. Z tego względu tworząc przyszłe regulacje
w zakresie monitoringu wizyjnego należy większą uwagę poświęcić zakładom pracy
i pracownikom.
Zasadne wydaje się ponadto szczegółowe unormowanie zasad dostępu i wglądu
do danych zawierających nagrany wizerunek pracownika. Przedstawiony do konsultacji projekt założeń nie wyjaśnia, w jaki sposób pracownik, którego wizerunek będzie nagrywany przez pracodawcę miałaby korzystać z prawa wglądu do zebranych nagrań. Wydaje się,
że ogólne odesłanie do ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych
(Dz. U. z 2002 r., Nr 101, poz. 926) nie będzie w tym zakresie wystarczające. Na marginesie warto zwrócić uwagę, że projektowana regulacja nie uprawnia także organizatorów
i uczestników zgromadzeń np. pikiet, happeningów ulicznych itp. do wglądu do obrazu zarejestrowanego w systemach monitoringu wizyjnego. Przepisów w tym zakresie nie znajdziemy także w ustawie z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 611), do której odwołuje się projekt założeń w zakresie rejestrowania obrazu.
Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” postanawia złożyć skargę
do Komisji Europejskiej w przedmiocie niezgodności przepisów o czasie pracy – art. 129 § 2
i art. 150 § 3 i 4 Kodeksu pracy wprowadzonych na mocy ustawy nowelizacyjnej z dnia
12 lipca 2013 r., z Dyrektywą 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady.