Zmarł w wieku 71 lat. Legendarny związkowiec Solidarności i Człowiek Roku 2020 „Tygodnika Solidarność”. Andrzej Rozpłochowski po zakażeniu korona-wirusem leżał w stanie ciężkim w szpitalu MSWiA w Katowicach. Był podłączony pod respirator – jego płuca w 80 proc. zostały zniszczone przez COVID-19. Później pojawiały się informacje o poprawie jego stanu zdrowia. Otrzymałem przed chwilą wiadomość, że stan zdrowia mojego przyjaciela Andrzeja Rozpłochowskiego poprawia się, życzę zdrowia - pisał w mediach społecznościowych Ryszard Majdzik. 
Niezłomny Andrzej Rozpłochowski
W trakcie strajków w 1980 stanął na czele protestu w Hucie Katowice, został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, następnie kierował regionalnymi organami powstającej Solidarności. Współtworzył krajowy Komitet Obrony Więzionych za Przekonania. Był delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku, następnie członkiem Komisji Krajowej NSZZ „S” i przewodniczącym miejskiej komisji koordynacyjnej w Dąbrowie Górniczej. 13 grudnia 1981 został internowany. Współtworzył podziemną Solidarność, w 1985 wszedł do prezydium Polskiej Partii Niepodległościowej. W 1988 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował w różnych przedsiębiorstwach i prowadził własną działalność gospodarczą. Po powrocie do kraju zaangażował się w działalność polityczną. Był Człowiekiem Roku 2020 „Tygodnika Solidarność”.

Źródło: ww.tysol.pl
Fot. Sławek Kasper/IPN www.tvrepublika.pl

Więcej: Gala Człowiek Roku "Tygodnika Solidarność"

Dziewięć ofiar śmiertelnych i kilkudziesięciu rannych – to krwawy bilans pacyfikacji strajkującej załogi kopalni „Wujek” w Katowicach, przeprowadzonej przez ZOMO i wojsko 16 grudnia 1981 roku, po wprowadzeniu przez ekipę gen. Wojciecha Jaruzelskiego stanu wojennego. Najmłodszy z zastrzelonych miał zaledwie 19 lat. Lista zabitych górników z KWK „Wujek”:

Józef Czekalski (48 lat)

Krzysztof Giza (24 lata)

Joachim Gnida (28 lat)

Ryszard Gzik (35 lat)

Bogusław Kopczak (28 lat)

Andrzej Pełka (19 lat)

Jan Stawisiński (21 lat)

Zbigniew Wilk (30 lat)

Zenon Zając (22 lata)

Region Ziemia Przemyska NSZZ "Solidarność" składa serdeczne podziękowania wszystkim, którzy włączyli się w upamiętnienie ofiar stanu wojennego w 40. rocznicę jego wprowadzenia w Polsce, a w szczególności za objęcie  patronatem honorowym i medialnym tego wydarzenia oraz współorganizatorom i partnerom przedsięwzięcia. 

Patronat Honorowy: Marszałek Województwa Podkarpackiego Władysław Ortyl, Starosta Jarosławski Stanisław Kłopot 

Współorganizatorzy wydarzenia: 
w Przemyślu: Region Ziemia Przemyska NSZZ „Solidarność”, Centrum Kulturalne w Przemyślu, Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie 
w Jarosławiu: Region Ziemia Przemyska NSZZ „Solidarność”, Wojewódzki Dom Kultury w Rzeszowie, Waldemar Paluch Burmistrz Miasta Jarosławia, Stowarzyszenie Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Oddział w Jarosławiu 

Partnerzy wydarzenia w Jarosławiu: Jarosławski Ośrodek Kultury i Sztuki w Jarosławiu oraz Centrum Kultury Promocji w Jarosławiu 
Patronat medialny: Telewizja Polska S.A. Oddział w Rzeszowie, Polskie Radio Rzeszów, Życie Podkarpackie, Gazeta Jarosławska, Ekspres Jarosławski

DZIEŃ PAMIĘCI OFIAR STANU WOJENNEGO

13 grudnia to dzień trudnych wspomnień, ale koniecznych. To już 40 lat minęło od wypowiedzenia wojny Narodowi przez rządzących w Polsce komunistów. Wprowadzenie stanu wojennego miało stłamsić cały naród, pozbawić go ducha walki, podzielić i zasiać nienawiść. Miał na celu utrzymanie władzy w rękach komunistów, którzy byli gwarantem systemu totalitarnego w Polsce. Zdelegalizowano rok wcześniej utworzoną "Solidarność", czym zgaszono entuzjazm do tworzenia nowej Polski, budowania nowych relacji. To jednak nie była klęska, ale wybuch jeszcze większego zaangażowania i ludzkiej solidarności. Nienawiści i sile przeciwstawiono się miłością i jeszcze większą pomocą międzyludzką. Uroczystości, które są organizowane to nie świętowanie stanu wojennego, ale przypominanie o ofiarach i uczczenie ich pamięci. To również lekcja historii, z której należy czerpać naukę i traktować jako przestrogę. Dlatego naszym obowiązkiem jest przypominać o niej i organizować te uroczystości.

"Spisując swoje wspomnienia chciałem pokazać, że nawet tych niewielu, którzy zdecydowali się bronić wartości  „Solidarności” w Regionie bez wsparcia Kościoła i bezinteresownych osób nie mogło by prowadzić opisanej (...) działalności. Pragnę podziękować wszystkim bezimiennym, których nazwiska zatarły się w mojej pamięci, bez ich pomocy i bez wsparcia naszych działań przez społeczeństwo nie bylibyśmy w stanie nic zrobić."'
Z 12 na 13 grudnia 1981 roku z naszego Regionu zostało internowanych około 50 działaczy związkowych w tym przewodniczący Zarządu Regionu Czesław Kijanka, a także kilka osób nie związanych ściśle z działalnością związkową narodowości ukraińskiej. Liczne grono członków Związku i działaczy związkowych z różnych zakładów pracy, w tym członkowie Zarządu Regionu, którzy nie zostali internowani: Wojciech Kłyż wiceprzewodniczący, Ryszard Bukowski, Ryszard Głowacki, Krystyna Osińska, Zygmunt Pyś i ja oraz przewodniczący regionalnej komisji wyborczej Stanisław Żółkiewicz, zebraliśmy się 13 grudnia w siedzibie Zarządu Regionu na Kamiennym Moście. Siedziba była już splądrowana przez SB, drzwi były wyłamane i w żaden sposób nie zostały zabezpieczone, można było wejść, co też uczyniliśmy i staraliśmy się wynieść jak najwięcej pozostawionej dokumentacji i sprzętów biurowych. Po wyniesieniu, co tylko się dało, umówiliśmy się na godzinę 16.00 w kościele OO Franciszkanów, aby się zastanowić co robić dalej. O ustalonej godzinie nie doszło do naszego spotkanie, albowiem było podejrzenie, że kościół jest „obstawiony” i zostaniemy aresztowani.