Są atakowani nożami, siekierami i różnymi przedmiotami codziennego użytku, spotykają się z groźbami. Kwestia ich bezpieczeństwa często jest bagatelizowana. Mowa o
pracownikach socjalnych.
Podczas konferencji, która odbyła się 24 listopada na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego związkowcy, naukowcy i inni specjaliści zastanawiali się, jak zwiększyć
bezpieczeństwo osób odpowiedzialnych za opiekę nad ludźmi wykluczonymi społecznie. Rzadko mówi się o tym, że są oni drugą grupą zawodową narażoną na przemoc (pierwsze miejsce
zajmują policjanci). Przypadki agresji, a nawet utraty życia pracowników socjalnych zdarzają się nie tylko w Polsce, ale na całym świecie.
- Pozycja zawodu pracownika socjalnego jest nieadekwatna do ról i formalnego statusu. Wpływ na to mają media, które mówią o przedstawicielach tej grupy zawodowej głównie wtedy,
gdy czegoś nie zrobią. Tymczasem niedocenianie pracowników socjalnych szkodzi nie tylko im, ale również ich podopiecznym. Jak długo pozycja zawodu się nie zmieni, tak długo nie
będzie bezpiecznie – mówiła dr Joanna Staręga-Piasek z Uniwersytetu Gdańskiego. Wtórował jej Paweł Maczyński z Polskiej Federacji Związkowej Pracowników Socjalnych i Pomocy
Społecznej. – Łatwiej uderza się w grupę, której znaczenie jest niewielkie. Pracownik socjalny często jest traktowany jak chłopiec – czy, z racji sfeminizowania zawodu,
dziewczynka – do bicia. Gdy w rodzinie, którą zajmował się dany pracownik, dojdzie do jakiejś tragedii, odwieczne pytanie brzmi: gdzie była opieka? – podkreślał. Zwrócił też
uwagę na to, że osoby wykonujące ten zawód bywają podwójnie traumatyzowane, gdy ich zetknięcie się z agresją jest publicznie krytykowane przez pracodawcę, zarzucającego im, że
swoim zachowaniem sprowokowali podopiecznego. – Od pracowników socjalnych często wymaga się, żeby nie oceniali, nie stygmatyzowali, ale ta zasada nie dotyczy ich samych – mówił
Paweł Maczyński.
Organizatorem konferencji jest Trójmiejski Zespół Pracowników Socjalnych przy KK PPS Solidarność oraz Uniwersytet Gdański.
