Lech Wałęsa ma sądowy zakaz wypowiadania twierdzeń, że szef „Solidarności” Piotr Duda służył w ZOMO. Jednocześnie Sąd Okręgowy w Gdańsku nie zasądził nakazu publikacji przeprosin, dlatego reprezentujący powoda mec. Bogusław Kosmus wystąpi z wnioskiem o uzasadnienie wyroku.

Sadowy zakaz wypowiadania twierdzeń o rzekomej służbie Piotra Dudy w ZOMO oznacza, że Lech Wałęsa dopuścił się do pomówienia i zniesławienia obecnego szefa „Solidarności”. W sposób procesowy potwierdza też, że Piotr Duda ze służbą w ZOMO nie ma nic wspólnego. To główna konkluzja z wyroku jaki wydał Sąd Okręgowy w Gdańsku 22 lipca br.

Sąd dorzucił wniosek o publikację przeprosin i wzajemnie znosi koszty procesu pomiędzy stronami. W tej sprawie będzie wniosek o uzasadnienie, choć zdaniem reprezentującego powoda mec. Kosmusa sąd prawdopodobnie uznał, że Wałęsa już przeprosił.
 
 – Dla mnie najważniejsza jest prawda, a ten wyrok potwierdza, że nigdy nie miałem nic wspólnego ze służbą w znienawidzonym ZOMO – komentuje na gorąco wyrok sądu przewodniczący KK NSZZ „Solidarność”.

Sprawa rzekomej służby przewodniczącego „Solidarności” w ZOMO zaczęła się od publikacji fake newsa, internetowego mema przez stronę Sokzburaka. Za powielanie tej informacji przepraszali już m.in.: Monika Olejnik, Henryk Wujec, Michał Kamiński. Przepraszał również Lech Wałęsa, ale ubiegłym roku na swoim profilu na FB ponownie dopuścił się tego pomówienia (o tej sprawie pisaliśmy tutaj).
 
– Mam nadzieję, że to kończy falę hejtu i pomówień wobec mojej osoby – mówi TS Piotr Duda i jednocześnie ostrzega. - Jeśli jeszcze komuś przyjdzie do głowy próba zarzucania mi służby w ZOMO, nie będę wobec niego tak łaskawy jak wobec Lecha Wałęsy.

To w ostatnim czasie kolejna przegrana Lecha Wałęsy w sądzie. Sąd Najwyższy prawomocnie nakazał byłemu prezydentowi przeprosić Henryka Jagielskiego – jednego z organizatorów strajku w grudniu 1970 r. w Stoczni Gdańskiej – za pomówienie go m.in. o współpracę z SB.
 
ml

40 lat temu, 8 lipca 1980 roku rozpoczął się protest załogi Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego, nazwany później Świdnickim Lipcem. Trwał 4 dni. Pracownicy przyszli do pracy po podanej wcześniej w telewizji informacji o podwyżkach cen żywności z wyłączeniem żywienia w barach zakładowych. Kiedy poszli do baru na śniadanie, zobaczyli, że ceny i tu zdrożały. Wrócili na swoje stanowiska pracy i na wezwanie Mirosława Kaczana – „chłopaki nie robimy” pomału stanęła cała hala produkcyjna. Trzeba dodać, że świadomość robotników rosła już od lat 70-tych ubiegłego wieku. Łatwiej było wyjechać na zachód, zobaczyć jak tam żyją ludzie. Zaczęły docierać do nas wydawnictwa drugiego obiegu, np. „Robotnik”. O prawdziwej sytuacji w kraju dowiadywaliśmy się słuchając radia „Wolna Europa”, które pokazywało nam jak można żyć lepiej. Rosły ceny, pojawiały się trudności w zaopatrzeniu, puste półki w sklepach, a „propaganda sukcesu” mówiła coś zupełnie innego.

Dlatego kiedy robotnicy w hali nr 1 powiedzieli „dość” zakłamaniu i przerwali pracę, od razu pracownicy pionu inżynieryjno-technicznego administracji przyłączyli się do strajku. Czuliśmy, że nie chodzi tylko o podwyżkę cen w barach, ale o coś więcej. Miejscem spotkań strajkujących był plac przed biurowcem, gdzie zbieraliśmy się wszyscy, nie podejmując pracy i czekając na kierownictwo Zakładu. Strajk polegał na niepodejmowaniu pracy przez pierwszą zmianę do godziny 15:00, a gdy przyszła druga zmiana dalej kontynuowała strajk. Wówczas załoga liczyła około 10 000 pracowników. Bojąc się prowokacji zostaliśmy w Zakładzie, nie wychodząc na ulicę, pamiętając, że zrywy wolności w Polsce kończyły się masakrą ludzi.

Wobec przedłużającego się strajku zastosowano utrudnienia opuszczania pomieszczeń, zadrutowano awaryjne wyjścia, a przy głównych wyjściach stały trójki aktywu partyjnego, którzy starali się utrudnić wydostanie się na zewnątrz. Inną trudnością było wyłączenie telefonów, co uniemożliwiało kontakt z innymi pracownikami. Z uwagi na twardą postawę załogi i przedłużający się strajk kolejnego dnia pokazali się przedstawiciele władz państwowych i wojewódzkich.

Po kolei przemawiali, apelując o przerwanie strajku, a Wojewoda poinformował o przywróceniu w barach zakładowych dotychczasowych cen i zawieszeniu w czynnościach prezesa G.S., obiecał poprawę zaopatrzenia miasta w artykuły żywnościowe, a zakład w środki czystości. Apel o podjęcie pracy nie wywarł jednak żadnego efektu. Wtedy wystąpiła pracownica Zakładu p. Zofia Bartkiewicz i powiedziała m.in. „Ja jako radna, jako członek partii o tych samych sprawach mówiłam przez 20 lat, ale bez skutku. Pamiętajcie, nie dajmy się skłócić, jesteśmy wszyscy pracownikami i razem tworzymy jedną rodzinę. Pamiętajcie, że Zakład jest nasz i musimy o niego dbać.” Widząc twardą postawę załogi, następnego dnia dyrekcja wydała polecenie kierownikom działów i wydziałów, by wybrali trzyosobowe składy delegatów do rozmów z dyrekcją. W sali konferencyjnej zebrało się około 250 pracowników reprezentujących załogę. Z tej grupy wybrano 20 osób wśród, których ja się znalazłam. Przeszliśmy do innego pomieszczenia przyjmując nazwę Komitet Postojowy. Wybraliśmy trzyosobowe prezydium i przystąpiliśmy do rozmów. Pozostała grupa została w sali konferencyjnej jako łącznicy między Komitetem a strajkującymi. Drugą stronę reprezentowali Dyrektor Zakładu, Dyrektor Zjednoczenia, Wojewoda Lubelski i przedstawiciel Związków Zawodowych Metalowców i Przewodniczący Rady Pracowniczej. 

Rozmowy z władzą nie były łatwe. Dyrektor ciągle dzwonił do komórki finansowej i podkreślał, ile godzin każdy dzień przynosi strat. Nie mieliśmy żadnych doradców, którzy pouczyliby nas jak mamy rozmawiać, a mimo wszystko była w nas odwaga i przekonanie, że nie odstąpimy od strajku, dopóki nie wywalczymy podwyżki płac, tak abyśmy mogli utrzymać nasze rodziny, poprawę warunków pracy jak i lepsze zaopatrzenie. Dowodem odpowiedzialności za zakład był ostatni punkt porozumienia: „Załoga zobowiązuje się bezpłatnie odpracować poniesione straty z tytułu postoju w czasie wolnym od pracy do końca bieżącego roku”.

Mieliśmy świadomość wartości tego dokumentu, dlatego został utajniony w tajnej kancelarii. Po podpisaniu porozumienia przez obie strony, dyrektor i Przewodnicząca Komitetu udali się do radiowęzła zakładowego i o godzinie 18:00 ogłosili zakończenie strajku.

W dowód wdzięczności za doprowadzenie do porozumienia, p. Zofia, przewodnicząca Komitetu, otrzymała od załogi naręcze kwiatów. Uważam, że Świdnicki Lipiec dał przykład i gwarancję dla porozumienia Gdańskiego. 

Urszula Radek
Członek Komitetu Postojowego
w WSK Świdnik

Dzięki staraniom „Solidarności” kierowcy PKM w Gliwicach, którzy pracowali w okresie największych obostrzeń związanych z koronawirusem, otrzymali nagrodę. Wyniosła ona od 800 zł brutto do 1000 zł brutto.

Nagroda została przyznana za okres od 20 marca, czyli od dnia, w którym rząd ogłosił stan epidemii COVID-19 do 30 czerwca. – Jest to forma zadośćuczynienia dla kierowców, którzy przez cały ten czas przychodzili do pracy, nie korzystali z urlopów wypoczynkowych, czy opieki na dzieci. Bez nich firma nie byłaby w stanie świadczyć usług i przewozić pasażerów – mówi Tadeusz Olejnik, przewodniczący zakładowej „S”.

W spółce zatrudnionych jest przeszło 300 kierowców. Nagrodę za pracę podczas epidemii koronawirusa otrzymała zdecydowana większość z nich – ponad 280 osób. O jej przyznanie zwróciła się do pracodawcy zakładowa „Solidarność”. Dodatkowe pieniądze wypłynęły na konta kierowców razem z wynagrodzeniem za czerwiec, czyli przed 10 lipca. O wysokości nagrody decydowali bezpośredni przełożeni, biorąc pod uwagę zaangażowanie w pracę poszczególnych osób.

W PKM Gliwice zatrudnionych jest przeszło 500 pracowników. Do „Solidarności” należy ponad 40 proc. załogi firmy.

www.solidarnosckatowice.pl / aga

W formule wideokonferencji odbywa się tegoroczny V Kongres Wyzwań Zdrowotnych. Jedna z sesji poświęcona została sytuacji osób starszych: „Czy Polska jest przygotowana na starość”. Katarzyna  Zimmer-Drabczyk zwraca uwagę, że w Rynku Zdrowia ukazał się artykuł poświęcony tej dyskusji zatytułowany bardzo trafnie: Epidemii nie przewidzieliśmy, ale starzenie się – już tak. Mimo to nadal robimy zbyt mało.

Przedstawiciel Narodowego Funduszu Zdrowia podkreślił, że jeszcze przez rok będzie funkcjonować sieć szpitali w obecnej formule, a więc jest to czas aby zastanowić się czy nie premiować szpitali za jakość opieki nad seniorami. Rok czasu to wbrew pozorom nie długi okres na przygotowanie faktycznych zmian uważa ekspertka.   

Zdaniem NFZ  domowa opieka długoterminowa to przyszłość - opracowanie jej standardów i wycen powinno zacząć się już teraz , bo inaczej zapowiedzi zmian pozostaną tylko zapowiedziami podkreśla Drabczyk. Niestety podzielam opinię Rzecznika Praw Pacjenta, że dostęp szczególnie osób starszych, chorych do opieki zdrowotnej na początku pandemii był bardzo ograniczony. Pomoc jak to określił ponadstandardowa w tak trudnym okresie powinna być świadczona właśnie na rzecz seniorów.

Zastępca RPP zwrócił także uwagę, że opieka geriatryczna powinna być największym wyzwaniem ,ale polityka senioralna nie może ograniczać się tylko do opieki medycznej. Równie ważna jest opieka społeczna, aktywizacja zawodowa, społeczna czy edukacyjna. Dodałabym jeszcze wzmocnienie medycyny pracy aby po zakończeniu pracy zawodowej odpoczywać a nie chorować.

Mając na uwadze sytuację w domach opieki społecznej w czasie pandemii, Rzecznik Praw Pacjenta opowiedział się za pełną spójnością systemu zarzadzania opieką społeczną i zdrowotną. Biuro Rzecznika Praw Pacjenta przygotowało projekt, który zakłada swoisty nadzór RPP nad DPS-ami w zakresie dostępu pensjonariuszy do opieki zdrowotnej.

kzd
źródło. www.rynekzdrowia.pl

Do końca miesiąca rząd ma przedstawić dane makroekonomiczne, które są podstawą do rozpoczęcia prac nad przyszłorocznym budżetem, w tym nad wysokością płacy minimalnej.

Tymczasem jeszcze przed formalnym rozpoczęciem rozmów w ramach Rady Dialogu Społecznego pojawiają się w mediach kwoty oraz sugestie niektórych rządowych urzędników co do wysokości tego wzrostu. Takie wrzutki medialne jednoznacznie oceniam jako próbę podważania obowiązujących w Polsce zasad dialogu trójstronnego.

W NSZZ „Solidarność” mamy świadomość skomplikowanej i trudnej sytuacji na rynku pracy, która w pracach nad przyszłorocznym budżetem wymaga od wszystkich partnerów społecznych odpowiedzialności i rozwagi. Biorąc jednak pod uwagę zapowiedzi rządu o aktywnym stymulowaniu gospodarki w walce z kryzysem nie można pomijać istotnej roli płacy minimalnej w tym procesie. Dlatego moim zdaniem jej wzrost nie powinien być niższy niż 200 zł, co oznacza, że przyszłoroczna płaca minimalna powinna wynosić co najmniej 2800 zł.

Piotr Duda, przewodniczący KK NSZZ “Solidarność, wiceprzewodniczący RDS

Wobec skutków ekonomicznych i społecznych COVID-19, Międzynarodowa Konfederacja Związków Zawodowych (MKZZ) wskazuje, że należy się skupić na promocji stabilnego wzrostu gospodarczego oraz pełnego i produktywnego zatrudnienia. W związku z powyższym MKZZ rozpoczęła kampanie #Czasna8 (ang. #Timefor8).

Kraje powinny podjąć konkretne działania, aby stworzyć mocne podstawy do odbudowy gospodarek. Fragmentaryczne podejście nie przyniesie konkretnych rezultatów. Należy budować systematyczne zmiany oparte na wzajemnym powiązaniu na poziomie społecznym i ekonomicznym. W 2015 r. kraje członkowskie ONZ przyjęły 17 długoterminowych celów, które składają się na mapę drogową do stworzenia lepszego świata do 2030 r. Obecnie jesteśmy w ostatniej dekadzie. MKZZ wskazuje, że przed epidemią dane dot. realizacji celu 8 (promocja stabilnego wzrostu gospodarczego oraz pełnego i produktywnego zatrudnienia) nie były zadawalające, dlatego w dobie kryzysu musimy być jeszcze bardziej skuteczniejsi. Powinniśmy wychodzić ponad dane składające się na PKB. Kraje powinny opracować konkretne środki zaradcze, przy współudziale organizacji pracowników i pracodawców. Odbudowa i dostosowanie się do zmieniających warunków musi być oparte na dialogu społecznym.

MKZZ opracowała raport dot. działań, które powinny być podjęte w przeciągu kolejnej dekady, aby zrealizować założone długoterminowe cele. Istota Agendy 2030 opiera się na wzajemnych współzależnościach między nimi. Obecnie należy skupić się na realnych zobowiązaniach, kluczowych celach, których skutki będą oddziaływały na pozostałe. Na przykład zmniejszenie ubóstwa i eliminacja głodu i zmniejszenie nierówności to cele, których osiągnięcie będzie determinowała zdolność danego kraju do wejścia w nową erę wzrostu gospodarczego napędzanego przez godną pracę. Występuje powiązanie także z celem dot. promowania równych praw i wynagrodzeń, a także aktywizacji kobiet na rynku pracy oraz celem dot. edukacji w zakresie innowacji i jakości kształcenia.

W raporcie wskazano, że sam wzrost gospodarczy nie może zapewnić pełnego osiągnięcia 8 celu. Autorzy podkreślają, że świat potrzebuje globalnej polityki dot. jakości pracy. Przywołano przykład Polski, gdzie stopa bezrobocia jest stosunkowo niska a płace są poniżej średniej europejskiej. W 2015 r. 10,8% osób klasyfikowano jako ubogich pracujących. Różnica pomiędzy wynagrodzeniami kobiet i mężczyzn, również stanowiła wyzwanie w 2018 r., wynosiła 18,5%. W tym kontekście warto podkreślić rekomendację ogólną, że należy dbać o podstawowe elementy, które wpływają na jakość zatrudnienia takie jak: aktywizacja kobiet na rynku pracy, zwiększona produktywność, wzrost wydajności, zagwarantowanie podstawowych praw pracowników, dot. minimalnego wynagrodzenia, czasu pracy, BHP, powszechny dostęp do opieki zdrowotnej.

Światowy Fundusz Ochrony Socjalnej, według autorów raportu miałby przyśpieszyć osiągnięcie celów poprzez inicjowanie i pobudzanie krajowych inwestycji w tym na dostęp do opieki zdrowotnej. Około 35 mld $, zapewniłoby najbiedniejszym krajom na świecie pięcioletnie finansowanie, najbardziej pilnych oraz długoterminowych działań.

mg

Już od 22 dni zawodnicy rywalizują wirtualnie w ORLEN e-Maratonie "Solidarności" z 5-tką w tle. Na liście startowej jest już ponad 400 zawodników z 202 miast! Pamiętajcie! Starujemy przez całe lato. Od 1 lipca 2020 do 31 sierpnia 2020. Do wyboru jest dystans królewski - do pokonania jednorazowo, maraton w formule na raty oraz bieg towarzyszący na 5 km. Każdy bieg będzie miał osobną klasyfikację. Wybór maratonu w wersji etapowej pozwala zawodnikom na pokonanie pełnego dystansu 42,195 km w maksymalnie 7 etapach, choć można pobiec np. 2, 3, 4, 5 lub 6 etapów.

Zapraszajcie swoich znajomych, biegajcie w grupach, rodzinnie, jak Wam najwygodniej. Oglądamy Wasze trasy w wynikach. Widzimy, że biegacie dosłownie wszędzie. To bardzo wzruszające dla nas organizatorów. Najwięcej startujących biega w Warszawie. Liczymy na większy udział naszych przyjaciół Maratonu "Solidarności" z Trójmiasta. Pokażmy naszą solidarność w tym trudnym dla wszystkich czasie. Mamy świadomość, że to nie to samo, ale dzięki Waszemu udziałowi widzimy, że jesteśmy SOLIDARNI RAZEM - CHCIAŻ OSOBNO, bo tak brzmi hasło tegorocznej edycji – mówi organizator biegu. Dzięki temu, że decydujecie się na udział wspieracie nas, organizatorów, którzy w obecnym roku mają bardzo trudną sytuację – dodaje.

Już od 1995 roku, w połowie sierpnia, uczestnicy Maratonu Solidarności pokonywali trasę prowadzącą przez Gdańsk, Sopot i Gdynię. Historia zawodów jest znacznie dłuższa i sięga jeszcze lat 80-tych ubiegłego wieku. W roku ze względów sanitarnych nie było możliwe przeprowadzenie biegu w tradycyjnej formule. Dlatego wyjątkowo impreza przenosi się do „e-świata”. Jednak trud, wysiłek, oraz pamięć biegaczy o historii, będą jak najbardziej prawdziwe.

– Mimo braku możliwości zorganizowania tradycyjnej imprezy maratońskiej w dniu 15 sierpnia w Trójmieście, postanowiliśmy zorganizować wirtualną wersję naszej rywalizacji. Zapraszamy do udziału w tym wydarzeniu każdego, kto kocha Polskę, dla kogo ważne jest upamiętnienie wydarzeń, które sprawiły, że dziś żyjemy w wolnym kraju. Zapraszamy biegaczy, którym bliska jest Polska, jej losy i historia – informuje biuro prasowe imprezy.

pm

Z okazji Święta Policji życzę wszystkim funkcjonariuszom i pracownikom, a w sposób szczególny członkom policyjnego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” wszelkiej pomyślności.

Życzę przede wszystkim bezpiecznej służby i powszechnego społecznego szacunku.

Niech Św. Michał Archanioł, patron Policji, ma Was w swojej opiece.

Piotr Duda

Powrót do biur po pandemii to dla firm spore wyzwanie logistyczne i komunikacyjne. Stopniowe znoszenie obostrzeń w życiu publicznym sprawia, że coraz więcej firm przywraca standardową działalność biznesową, a co za tym idzie - otwiera swoje siedziby dla pracowników.