Solidarność jest z Białorusią, jest ze Swiatłaną Cichanouską i z wszystkimi, którzy walczą o wolną, demokratyczną Białoruś i wolne wybory - powiedział w środę szef NSZZ "S" Piotr Duda po spotkaniu z liderką białoruskiej opozycji.

- Serdecznie dziękuję, że przyjęła Pani zaproszenie na spotkanie. (…)  Podczas spotkania omówiliśmy z Pani Cichanouską obecną sytuację na Białorusi. Ja także zdałem relacje ze swojej wizyty w Mińsku – wyjaśnił na początku Piotr Duda.

- Solidarność jest z Białorusią! Solidarność jest z Panią Cichanouską i z wszystkimi, którzy walczą o wolną i demokratyczną Białoruś – zaznaczył szef NSZZ "S".

Przy okazji wizyty Piotr Duda wręczył Pani Cichanouskiej to co najcenniejsze dla Solidarności – czyli logo Solidarności.

- Na pamiątkę niech wam przyniesie szczęście. Niech ten znak Solidarności znany na całym świecie przyniesie wam szczęście, a wasze szczęście to wolne i demokratyczne wybory na Białorusi. I tego z całego serca jako szef Solidarności, cała Solidarność i wszyscy Polacy życzymy - powiedział Duda.

Liderka białoruskiej opozycji otrzymała też od szefa Solidarności m.in. medal z wizerunkiem ojca świętego Jana Pawła II i błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki oraz monetę wydaną przez Narodowy Bank Polski z okazji 40-lecia Solidarności.

www.tysol.pl

– Żyjemy w takich czasach, gdzie odwoływane są kolejne imprezy sportowe. Trzeba się więc cieszyć, że na 40-lecie Solidarności wyścig się odbywa. I to w rekordowo dużej obsadzie. Na liście startowej 31. Wyścigu Solidarności i Olimpijczyków jest 162 zawodników z 17 zawodowych ekip z 12 krajów – mówi Waldemar Krenc, przewodniczący Zarządu Regionu Ziemia Łódzka NSZZ Solidarność i szef komitetu organizacyjnego wyścigu, w rozmowie z Marcinem Koziestańskim.

- 40 lat temu wybuchła polska Solidarność. To był wielki cud, który nie wydarzył się przypadkowo. On wyrażał polską tożsamość, polską kulturę i to, że Polacy potrafili przeciwstawić się systemowi komunistycznemu, zrobili coś, co było niemożliwe, niewyobrażalne i nieprzewidywalne – mówił Piotr Gliński, wicepremier i minister kultury i dziedzictwa narodowego, podczas otwarcia wystawy „Droga ku wolności” przygotowanej przez redakcję „Tygodnika Solidarność”.

Uroczysta prezentacja wystawy, będącej plastycznym przedstawieniem drogi ku wolności, którą podążył polski naród w XX wieku, odbyła  się 7 września na Dworcu Centralnym w Warszawie. Wystawa w formie stacjonarnej dostępna będzie przez miesiąc na głównych dworcach w Lublinie, Krakowie, Wrocławiu i Warszawie.

- W 1980 r. tak naprawdę upadł już komunizm, bo wtedy to nastąpiła zmiana jakościowa w myśleniu ludzi – to co teraz obserwujemy na Białorusi – że można pokonać ustrój, że nie będzie już powrotu do tego, co było. Polska Solidarność była cudem, ale cudem ciężko zapracowanym przez Polaków. Bardzo dziękuje „Tygodnikowi Solidarność”, Narodowemu Centrum Kultury, PKP S.A., sponsorom: PGE, Energa, Lotos, wszystkim, dzięki którym możemy o tych ważnych sprawach przypominać i to przypominać w takiej atrakcyjnej formie. Wystawa ta jest formą popkulturową, nowoczesną. W ten sposób możemy komunikować ważną wiadomość, że Solidarność była początkiem zmian prowolnościowych na całym świecie. Mam nadzieje, że wystawa będzie dobrze odbierana przez wszystkich pasażerów, wszystkich Polaków, a także turystów – przemawiał wicepremier Piotr Gliński.

Z kolei Krzysztof Mamiński, prezes zarządu PKP S.A. podkreślał, że Dworzec Centralny jest miejscem, które gromadzi miliony ludzi. – Wystawa „Droga ku wolności” w formule komiksu trafiająca do wszystkich grup społecznych, jest sposobem na przekazywanie historii, który jest dziś potrzebny. Cieszę się, że Polskie Koleje Państwowe, przez swoje dworce mogą włączyć się w tę wystawę. My bardzo chętnie włączamy się w różne przedsięwzięcia o charakterze historycznym, kulturalnym, edukacyjnym i społecznym. Cieszmy się z wolności, pielęgnujmy ją, pamiętajmy o naszej historii i o tym, że nic nie jest dane raz na zawsze – mówił Mamiński.

Wystawa przygotowana przez „Tygodnik Solidarność” i Narodowe Centrum Kultury powstała z okazji 40. rocznicy powstania NSZZ Solidarność, o czym przypominał podczas konferencji Michał Ossowski, redaktor naczelny „TS”. – Wystawa w sposób plastyczny pokazuje drogę ku wolności, jaką przeszedł naród polski w XX wieku. Rok 1945 przyniósł upragniony koniec wojny, jednak Polska nie mogła świętować, bo okupację niemiecką zastąpiła okupacja sowiecka. Polacy stanęli przed koniecznością walki o wolną, suwerenną i niepodległą Ojczyznę. Pamiętać należy o podziemiu antykomunistycznym, polskich miesiącach: Czerwcu’56, Grudniu’70, Czerwcu’76 i wreszcie Sierpniu’80. To dzięki Solidarności, dzięki walce milionów osób, mogliśmy cieszyć się z wywalczenia wolności. Przygotowana przez nas wystawa opowiada tę historię. Mam nadzieje, że spotka się z uznaniem młodszej części naszego społeczeństwa, a także turystów i osób z zagranicy. Nie bez przyczyny wystawa jest ustawiona na dworcach, miejscach gdzie przewija się mnóstwo osób – wyjaśniał Michał Ossowski.

Na uroczystej konferencji głos zabrał również Bogdan Kubiak, zastępca przewodniczącego KK NSZZ Solidarność. – Podjęliśmy się wspólnie z „Tygodnikiem” i NCK zorganizowania tej wystawy, by uczcić powstanie 40 lat temu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność, które było zwieńczeniem drogi Polaków ku wolności. Pamiętajmy, że lato 1980 roku zaczęło się od Lubelskiego Lipca. Potem podpisywano kolejne porozumienia: w Szczecinie, Gdańsku, Jastrzębiu i Katowicach – mówił Bogdan Kubiak. A Rafał Wiśniewski, dyrektor NCK przypominał, że wystawa przez miesiąc prezentowana będzie nie tylko w Warszawie, ale też Wrocławiu, Krakowie i Lublinie. – Chcemy zachęcać do przyglądania się historii i zainteresować tych, którzy nie zawsze mają okazję wiedzieć o ważnych rocznicach historycznych. Ta wystawa to tylko jedno z działań mówiących o Solidarności, które realizuje NCK. Przygotowujemy też specjalne murale, które powstaną w Gdańsku, Szczecinie i na Śląsku – tłumaczył Rafał Wiśniewski.

www.tysol.pl
 

Prezydent RP wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów Tarczy antykryzysowej, które zmieniały ustawę o RDS (sygn. Akt K 9/20). Solidarność wskazywała, że nowe przepisy rażąco naruszają autonomię partnerów społecznych.

We wniosku Prezydent wskazał na dwie kwestie:

· W okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, tarcza antykryzysowa przyznała Prezesowi Rady Ministrów uprawnie odwołania członków Rady Dialogu Społecznego będących przedstawicielami strony pracowników, strony pracodawców i strony rządowej, na wniosek tych organizacji lub bez tego wniosku. Dotychczas to uprawnie dot. odwoływania członków RDS przysługiwało wyłącznie Prezydentowi RP.

· Prezes Rady Ministrów otrzymał uprawnienie odwołania członka Rady Dialogu Społecznego w przypadku utraty zaufania związaną z informacją dotyczącą pracy, współpracy lub pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa (w rozumieniu ustawy lustracyjnej) oraz sprzeniewierzenia się działaniom Rady doprowadzając do braku możliwości prowadzenia przejrzystego, merytorycznego i regularnego dialogu organizacji pracowników i pracodawców oraz strony rządowej.

Niezbędne jest poddanie regulacji prawnych wskazanych we wniosku, ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Zmiany dot. zasad odwoływania osób reprezentujących związki zawodowe oraz organizacje pracodawców poprzedzać muszą każdorazowo konsultacje z partnerami społecznymi. Granice ingerencji ustawodawcy w autonomię i niezależność organizacji związkowych i organizacji pracodawców, osób je reprezentujących, określa Konstytucja oraz akty prawa międzynarodowego wiążącego Rzeczpospolitą Polską. Konstytucja, uznając związki zawodowe za element społeczeństwa obywatelskiego, chroni wolności związkowe nie tylko jako przejaw wolności zrzeszania, ale też z uwagi na wypełniane przez związki zawodowe istotne funkcje publiczne, dlatego państwo powinno tylko z największą powściągliwością podejmować ingerencję w swobodę ich funkcjonowania.

Rzecznik Praw Obywatelskich zgłosił udział w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym wszczętym wnioskiem Prezydenta RP i przekazał swoje stanowisko. Rzecznik przedstawił krytyczną ocenę dot. zmian zasad odwoływania członków Rady Dialogu Społecznego. Zakwestionowana regulacja stwarza stan niepewności po stronie społecznej w zakresie możliwości dalszego udziału w pracach RDS. W przekonaniu Rzecznika powiązanie przesłanki odwołania członka społecznej strony Rady przez Prezesa Rady Ministrów z okresem obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego, a nawet stanu epidemicznego jest na tyle nieprecyzyjne, że wymaga pozbawienia mocy obowiązującej zakwestionowanego przepisu w związku z naruszeniem wynikającej z art. 2 Konstytucji zasady określoności przepisów prawa. Jednocześnie, zgodził się, że nowe przepisy nie wskazują jasnych kryteriów, według których powinna przebiegać ocena zachowań członka Rady Dialogu Społecznego, które skutkować będą brakiem możliwości prowadzenia przejrzystego, merytorycznego, regularnego dialogu organizacji pracowników i pracodawców oraz strony rządowej.

Prokurator Generalny w swojej opinii wskazał, że zakwestionowane przez Prezydenta przepisy z uwagi na stopień ich niedookreśloności, mogą nie przejść pozytywnie testu ich przewidywalności, a tym samym wykraczają poza określone w Konstytucji RP granice swobody regulacyjnej. Jednocześnie przyznanie Prezesowi Rady Ministrów uprawnienia do odwoływania członków Rady, jest pewnym odstępstwem od pierwotnie przyjętych założeń ustawy o Radzie. Ustawodawca stworzył sytuację, w której jedna ze stron uzyskała pewną przewagę nad pozostałymi stronami dialogu toczącego się w Radzie. Wydaje się, że ustawodawca tworząc zaskarżone przepisy w niedostatecznym stopniu uwzględnił, że RDS jest organem zdefiniowanym jako forum trójstronnej współpracy strony pracowniczej, strony pracodawców oraz strony rządowej.

mg

źródło: trybunal.gov.pl

– Z wielkim niepokojem i troską obserwujemy rozwój wydarzeń na Białorusi po sfałszowanych wyborach prezydenckich. Aleksander Łukaszenka wybrał drogę siłowej konfrontacji i brutalnych pacyfikacji manifestujących swój sprzeciw Białorusinów. Władza dopuszcza się barbarzyńskiej przemocy i bestialskich okrucieństw, które nie mają żadnego racjonalnego uzasadnienia poza desperacką obroną dyktatury. Sceny przemocy brutalnej i powszechnej, obiegły cały świat wzbudzając przerażenie, gniew, współczucie dla ofiar i pogardę dla sprawców. My związkowcy i pracownicy polscy wyrażając solidarność z naszymi kolegami - robotnikami i pracownikami białoruskich przedsiębiorstw - chcemy podzielić się z Wami naszym doświadczeniem z okresu walki z komunistyczną dyktaturą – apelował do Białorusi Piotr Duda

W 40-tą rocznicę ogólnokrajowego, wielkiego zwycięstwa Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” jest dla nas rzeczą oczywistą, że stajemy po Waszej stronie gotowi wspierać Was w każdy możliwy, pokojowy sposób.

W imieniu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” deklarujemy wszelkie możliwe wsparcie i pomoc, jaka tylko będzie możliwa z naszej strony. Dlatego w ramach powołanego funduszu pomocy „Solidarność z Białorusią” rozpoczeliśmy zbierać środki na konkretną pomoc dla strajkujących na Białorusi.

Poniżej podajemy konto, na które można wpłacać środki z dopiskiem "Wsparcie dla Białorusi".

05 1020 1811 0000 0902 0138 8693

– Z wielkim niepokojem i troską obserwujemy rozwój wydarzeń na Białorusi po sfałszowanych wyborach prezydenckich. Aleksander Łukaszenka wybrał drogę siłowej konfrontacji i brutalnych pacyfikacji manifestujących swój sprzeciw Białorusinów. Władza dopuszcza się barbarzyńskiej przemocy i bestialskich okrucieństw, które nie mają żadnego racjonalnego uzasadnienia poza desperacką obroną dyktatury. Sceny przemocy brutalnej i powszechnej, obiegły cały świat wzbudzając przerażenie, gniew, współczucie dla ofiar i pogardę dla sprawców. My związkowcy i pracownicy polscy wyrażając solidarność z naszymi kolegami - robotnikami i pracownikami białoruskich przedsiębiorstw - chcemy podzielić się z Wami naszym doświadczeniem z okresu walki z komunistyczną dyktaturą – apelował do Białorusi Piotr Duda

W 40-tą rocznicę ogólnokrajowego, wielkiego zwycięstwa Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” jest dla nas rzeczą oczywistą, że stajemy po Waszej stronie gotowi wspierać Was w każdy możliwy, pokojowy sposób.

W imieniu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” deklarujemy wszelkie możliwe wsparcie i pomoc, jaka tylko będzie możliwa z naszej strony. Dlatego w ramach powołanego funduszu pomocy „Solidarność z Białorusią” rozpoczeliśmy zbierać środki na konkretną pomoc dla strajkujących na Białorusi.

Poniżej podajemy konto, na które można wpłacać środki z dopiskiem "Wsparcie dla Białorusi".

05 1020 1811 0000 0902 0138 8693

Wystawa w formie stacjonarnej dostępna będzie od 7 września na miesiąc na głównych dworcach w Lublinie, Krakowie i Wrocławiu a także na dworcu centralnym w Warszawie.

Przygotowana przez „Tygodnik Solidarność” wystawa to plastyczne przedstawienie drogi ku wolności, którą podążył polski naród w XX wieku. Po wojnie Polska została zniewolona przez komunistycznych okupantów, będących kontynuatorami idei rosyjskiego imperializmu, który dławił nasz kraj w wieku XIX. Polacy jednak nie poddali się, walcząc w podziemiu antykomunistycznym, buntując się podczas kolejnych „polskich miesięcy” – pokazując swój sprzeciw podczas poznańskiego Czerwca 1956 r., protestów w marcu 1968 r., na Wybrzeżu w 1970 r., w Radomiu, Ursusie, Płocku i innych miastach w 1976 r. Tworzyli podziemną opozycję, która podjęła działania mające na celu przywrócenie demokracji i suwerenności. Punktem przełomowym była pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Polski, gdy w 1979 r., demonstrując „milczącą niezgodę”, Polacy mieli okazję zmierzyć swój potencjał. Obudzony przez Jana Pawła II duch polskiej niepodległości eksplodował podczas strajków w Stoczni Gdańskiej w 1980 r., rozlewając się na cały kraj.



 

Komunistyczna władza, wprowadzając 13 grudnia 1981 r. stan wojenny, usiłowała zdławić Solidarność, jednak raz przebudzony naród nie mógł zostać pokonany. To działania Solidarności jako pierwsze potrząsnęły żelazną kurtyną, dzielącą wolny świat zachodni od zniewolonej Europy Środkowo-Wschodniej. Dzięki wydarzeniom rozpoczętym w Polsce doszło do upadku muru berlińskiego, odzyskania wolności przez liczne narody Europy i upadku Związku Radzieckiego. Jeszcze raz okazaliśmy się zwycięzcami.

Opowiadając historię Solidarności, nie można pominąć sylwetek duchowych liderów, jak Anna Walentynowicz czy bł. ks. Jerzy Popiełuszko. Ludzi, którzy stali się kompasem moralnym dla narodu polskiego. Przywódcy opozycji zyskali siłę dzięki wielomilionowemu wsparciu społecznemu. Bo potęgę Solidarności stworzyli szarzy ludzie poświęcający się dla ojczyzny – od Szczecina do Rzeszowa, od Suwałk po Wałbrzych.

Uważamy, że istotne jest to, by oprócz naukowych opracowań dokumentujących historię Solidarności nie zapominać o budowaniu popkulturowego przekazu, skierowanego do obywateli państw całego świata. To właśnie Solidarność jest najlepiej rozpoznawaną polską marką na świecie. Dlatego nasza wystawa przygotowana jest w lekkiej, komiksowej formie.

Plansze zostały stworzone przez doświadczonego rysownika – Krzysztofa Bryneckiego, projektanta licznych okładek „Tygodnika Solidarność”. Autorem scenariusza jest dziennikarz „Tygodnika Solidarność” Mateusz Kosiński.

Wystawa „Droga ku wolności”

Współorganizator: Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Narodowe Centrum Kultury

Partner główny: Grupa Lotos S.A.

Partnerzy strategiczny: Polskie Koleje Państwowe

Partner: Energa SA, Fundacja PGE

Partnerzy medialni: Polskie Radio 24, Radio Kraków, Polskie Radio Lublin, Radio Wrocław, TVP Info

Partner Merytoryczny: NSZZ Solidarność

Autor komiksu: Krzysztof Brynecki

Autor scenariusza: Mateusz Kosiński, dziennikarz "Tygodnika Solidarność"

Głosowanie organizacji związkowych EKZZ nad tekstem odpowiedzi skierowanym do Komisji Europejskiej zamykające II etap konsultacji społecznych w sprawie europejskiej płacy minimalnej zakończone wielkim sukcesem!

Zdecydowana większość europejskich związków zawodowych reprezentujących 45 milionów pracowników głosowała za nowym prawem UE wspierającym sprawiedliwe płace minimalne i negocjacje zbiorowe.

Po głębokiej i otwartej debacie członkowie Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych  poparli większością 85 % głosów apel o przyjęcie dyrektywy europejskiej.

W głosowaniu wzięło udział 87 krajowych związków zawodowych z całej Europy oraz 10 europejskich sektorowych związków zawodowych. Swojego zdecydowanego poparcia udzieliła również NSZZ ”Solidarność”. W zdecydowanej opozycji  pozostają wszystkie organizacje związkowe z państw skandynawskich.

Przewodnicząca Komisji, Ursula von der Leyen, znajdzie się w tej sytuacji pod presją, bo musi wywiązać się z obietnicy, że w ciągu 100 dni przedstawi wniosek dotyczący "zapewnienia każdemu pracownikowi  Unii godziwej płacy minimalnej".

EKZZ wykorzysta swój zdecydowany mandat, aby wezwać Komisję do przedstawienia dyrektywy, która zapewni sprawiedliwą płacę minimalną. Powinny znaleźć się w niej między innymi następujące zapisy:

• ·   państwa członkowskie nie mogą ustalić swojej ustawowej płacy minimalnej poniżej progu przyzwoitości (60% mediany i 50% średniego wynagrodzenia w oparciu o krajowe wynagrodzenia brutto w pełnym wymiarze godzin)
• ·   zakończone będą musiały być nieuczciwe praktyki, takie jak potrącanie przez pracodawcę z ustawowej płacy minimalnej
• ·   prawo doprowadzenia  rokowań zbiorowych ma być zagwarantowane, promowane i chronione w każdym państwie członkowskim.

Wsparcie związków zawodowych dla działań UE jest również uwarunkowane gwarancją, że państwa członkowskie, które obecnie ustalają płace wyłącznie w drodze negocjacji zbiorowych, nigdy nie będą zobowiązane do wprowadzenia ustawowego systemu płac minimalnych.

 Przyjęcie dyrektywy byłoby wielkim sukcesem i służyło słusznej sprawie o co szczególnie dopominają się organizacje związków zawodowych z Europy środkowej i wschodniej, z Bałkanów i państw bałtyckich.

am

W dokumentach programowych NSZZ Solidarność od lat pojawia się postulat dokonania przez Polskę ratyfikacji Zrewidowanej Europejskiej Karty Społecznej (ZEKS). W tym „odcinku” przyjrzymy się dokładnie art. 4 ZEKS.

Artykuł 4 EKS/ ZEKS  dotyczy kwestii bliskiej sercu każdego pracownika, a mianowicie wynagrodzenia.

Artykuł ten stanowi:
W celu zapewnienia skutecznego wykonywania prawa do sprawiedliwego wynagrodzenia, Umawiające się Strony zobowiązują się:
1 uznać prawo pracowników do takiego wynagrodzenia, które zapewni im i ich rodzinom godziwy poziom życia;
2 uznać prawo pracowników do zwiększonej stawki wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, z zastrzeżeniem wyjątków w przypadkach szczególnych;
3 uznać prawo pracowników, mężczyzn i kobiet, do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakowej wartości;
4 uznać prawo wszystkich pracowników do rozsądnego okresu wypowiedzenia w razie zwolnienia z pracy;
5 zezwolić na dokonywanie potrąceń z wynagrodzeń tylko na warunkach i w zakresie przewidzianym w ustawodawstwie krajowym lub ustalonym w układach zbiorowych pracy lub w orzeczeniach arbitrażowych.
Wykonywanie tych praw powinno być zapewnione w drodze bądź swobodnie zawartych układów zbiorowych pracy, bądź w drodze prawnie określonych mechanizmów ustalania wynagrodzeń, bądź za pomocą innych środków, odpowiednich do warunków krajowych.

Jak wiemy, Polska nie ratyfikowała ustępu 1 tego artykułu mówiącego o prawie do wynagrodzenia które zapewni pracownikom i ich rodzinom godziwy poziom życia. Spośród państw Europy Środkowo -Wschodniej  które ratyfikowały ZEKS, ustępu tego nie ratyfikowały także Bułgaria, Estonia, Węgry oraz Łotwa.  Istotne jest tutaj to, że  w art. 4 ust. 1 pojawia się niedookreślone pojęcie „godziwy poziom życia”. Jego wykładni dokonuje w swoich stanowiskach Europejski Komitet Praw Społecznych. Warto podkreślić, że obecnie toczą się w Unii Europejskiej prace nad inicjatywą europejskiej uczciwej płacy minimalnej (pisaliśmy o tym tutaj). Niewątpliwie przyjęcie tego typu regulacji na poziomie UE mogłoby być czynnikiem wpływającym na zwiększenie skali ratyfikacji art. 4 ust. 1 ZEKS.  

W materiale przedstawionym przez dr hab. Krzysztofa Walczaka (UW) pojawia myśl, że obecny poziom rozwoju ekonomicznego naszego kraju nie pozwala na ratyfikację tego postanowienia. Warto jednakże zwrócić uwagę na ciekawe przemyślenia autora dotyczące potrzeby wartościowania stanowisk pracy, tak aby zagwarantować efektywne prawo do jednakowego wynagradzania za pracę jednakowej wartości.