W wypowiedziach dawnych działaczy NSZZ „Solidarność” często powtarza się sformułowanie „Pierwsza Solidarność”. Ma ono odnosić się do lat 1980-81 lub 1980-1989 i powtarzane jest z należytą dumą, a często z lekceważeniem dla związku obecnie funkcjonującego.

Najczęściej to sformułowanie można przeczytać na łamach Gazety Wyborczej. Być może dlatego, że na liście wnioskodawców rejestracji NSZZ „Solidarność” w 1989 znaleźli się m.in. ludzie z bliskiego jej kręgu politycznego (wśród nich Adam Michnik, choć w końcu wniosku nie podpisał). Prawdą jest to, że NSZZ „Solidarność” została zarejestrowana dwukrotnie: raz w 1980, a raz w 1989 roku. Po raz drugi było to w całkowicie odmiennym składzie personalnym „wnioskujących” – np. nie było już wśród nich ani Andrzeja Gwiazdy, ani Mariana Jurczyka, ani Anny Walentynowicz, ani Stanisława Wądołowskiego. Prawdą też jest, że tzw. „opozycyjne elity” (np. Jacek Kuroń i Andrzej Celiński) chciały zrezygnować z dalszego działania NSZZ „Solidarność” jako związku zawodowego. Prawdą jest, że działacze i członkowie NSZZ „Solidarność” w stanie wojennym głosili, że rząd nie miał prawa likwidować „Solidarności”, bo żaden rząd na świecie nie ma prawa rozwiązywać związku zawodowego. Prawdą też jest, że to Andrzejowi Słowikowi kilka lat przed „okrągłym stołem” udało się na cudzym paszporcie wyjechać za granicę (m.in. do Brukseli, Paryża, Watykanu i USA) i rozciąć sieć kłamstw krążących w kraju i za granicą oraz doprowadzić do afiliowania „Solidarności” w światowych centralach związków zawodowych. Prawdą też jest, że na znak protestu przeciw manipulacjom tzw. „kierownictwa Związku” powstały jako odrębne związki „Solidarność ‘80” i „Solidarność im. Ks. Jerzego Popiełuszki”. Ale prawdą jest też i to, że nikt nie wymagał ode mnie wypełnienia deklaracji członkowskiej w NSZZ „Solidarność” po ponownej rejestracji w 1989. I prawdą jest, że na Zjeździe w 1990 wraz z kilkunastoma innymi delegatami postawiliśmy pytanie: „Czy jest to I Zjazd II Solidarności, czy II Zjazd I Solidarności”? Zjazd podjął uchwałę, że „jest to II Zjazd Solidarności” i nie ma żadnej „drugiej Solidarności”. I tego się trzymajmy. Zbyt wiele kosztowała mnie i moich przyjaciół walka o PRZYWRÓCENIE SWOBODNEGO DZIAŁANIA w Polsce NSZZ „Solidarność”. Gdyby przegłosowano inaczej – wyszlibyśmy z sali obrad i ze Związku.

Jerzy Kropiwnicki

W ostatnim czasie mamy do czynienia z coraz większą liczbą zakażeń koronawirusem. W mediach pojawiły się informacje, że nauczyciele, w obawie przed zamknięciem szkół, próbują na zapas oceniać uczniów, wystawiając im tak często oceny, jak to tylko możliwe. Olga Zielińska z „Radia Gdańsk” zapytała Monikę Ćwiklińską, rzeczniczkę prasową Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania NSZZ "Solidarność", co związek sądzi na ten temat.

- Ocenianie to nie produkcja ocen. Ocenianie służy określaniu poziomu wiedzy nabytej w ciągu jakiegoś czasu przez ucznia. Produkcja ocen jest niezgodna z metodyką pracy nauczyciela. Większość nauczycieli pracuje normalnie, organizuje zajęcia, przekazuje wiedzę i zgodnie z tym, co jest w planach wynikowych na dany rok, ocenia umiejętności swoich podopiecznych. Myślę, że są tylko pojedyncze przypadki nauczycieli, którzy nie wykonują pracy tak, jak należy - powiedziała w audycji „Głos pracownika” Monika Ćwiklińska.

Rzeczniczka oświatowej Solidarności oceniła też ewentualne przygotowanie nauczycieli do nauki zdalnej w nowym roku szkolnym. - Poziom wyposażenia szkół i nauczycieli w odpowiedni sprzęt jest bardzo różny, podobnie jak przed pandemią. Z tego, co słyszę, nadal ten problem istnieje, ale oczywiście nie wszędzie. Są szkoły, które są świetnie wyposażone, gdzie samorządy dbają o jakość edukacji, ale jest wiele takich samorządów i gmin, gdzie zawsze próbuje się oszczędzać na oświacie i tak się dzieje również teraz – mówiła Ćwiklińska.

Co również warte podkreślenia to fakt, że oświatowa Solidarność upomina się o wyższe wynagrodzenia dla nauczycieli. - Od 1 września nauczyciele otrzymali podwyżkę o 6 proc. Solidarność woli nazywać tę podwyżkę "rewaloryzacją", która nadal nie spowodowała jakiejś rewolucji w wynagrodzeniach. System wynagradzania jest ciągle przestarzały i nieodpowiedni. Brak systemu motywacyjnego, niskie uposażenie, kiepskie warunki pracy - to wszystko powoduje, że do zawodu nie garną się młodzi. Natomiast w większości nauczyciele to kobiety po pięćdziesiątce. One już są często wypalone zawodowo, przeciążone zwiększającymi się obowiązkami, biurokracją, myślą o świadczeniu kompensacyjnym lub przejściu na emeryturę. Nie wróży to dobrze polskiej edukacji - zauważyła Ćwiklińska.

***

Chcesz wiedzieć, jakie masz prawa i obowiązki jako pracownik? Jak negocjować z pracodawcą? Jakie są tendencje na rynku pracy? Gdzie łamane są prawa pracownicze? I co wtedy zrobić? To tylko część tematów, którymi zajmują się reporterzy Radia Gdańsk. Nowa audycja „Głos pracownika” w każdy poniedziałek o godz. 12.30, a także na stronie www.radiogdansk.pl.

Audycja „Głos pracownika” powstaje we współpracy z „Tygodnikiem Solidarność”.

26 września na PGE Narodowym odbył się koncert "Solidarni z Białorusią". Na scenie tego wieczoru wystąpili m.in. Enej, Igor Herbut, Organek, Grzegorz Markowski, IRA czy Krzysztof Cugowski, a także białoruskie gwiazdy jak bard Zmicier Wajciuszkiewicz. Wśród wykonawców wystąpił także Golec uOrkiestra z utworem "Tylko Razem" przygotowanym specjalnie na 40-lecie Solidarności. O kulisach powstania piosenki, patriotyzmie, ale i najbliższych planach – z Pawłem i Łukaszem Golcami rozmawia Mateusz Kosiński.
 

M.K.: „Tylko razem” to utwór, który powstał dla upamiętnienia 40. rocznicy powstania NSZZ Solidarność. Dlaczego zdecydowaliście się przyjąć propozycję Michała Ossowskiego, redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”, i stworzyć piosenkę na tę okoliczność?

Paweł Golec: Lubimy wyzwania. A że od razu zdaliśmy sobie sprawę, że taka propozycja to nie byle co, nie mogliśmy odmówić. Solidarność zapoczątkowała przecież obalenie komunizmu, dzięki czemu wolność odzyskała nie tylko Polska, ale i bardzo wiele krajów sąsiednich. Jako Polacy mamy więc ogromny wkład w demokratyzację świata, z czego wszyscy, bez wyjątku, powinniśmy być dumni. Zaproponowanie upamiętnienia 40. rocznicy powstania NSZZ Solidarność w formie piosenki właśnie nam to dla nas ogromne wyróżnienie.

Łukasz Golec: Oczywiście był lęk, czy podołamy. Zawrzeć w tak krótkiej formie, jaką jest piosenka, sens tego, co wydarzyło się 40 lat temu i później, nie jest przecież łatwo. Mimo wszystko odpowiedzieliśmy redaktorowi Ossowskiemu, że spróbujemy. I tak po dość krótkim czasie powstało demo, czyli muzyczna forma, w której słyszeliśmy już to, co chcieliśmy w tej piosence zawrzeć.

M.K.: Gdy powstawała Solidarność, byliście jeszcze dziećmi, troszkę starsi byliście, gdy wprowadzano stan wojenny. Czy w Waszej pamięci zachowały się jakieś szczegóły z tamtych wydarzeń? A może później w domu wracano w rozmowach do okresu powstania Solidarności?

P.G.: Kiedy powstawała Solidarność, mieliśmy zaledwie 5 lat. Z tego okresu pamiętamy głównie zabawy z kolegami, ale w pamięci zostały nam również rozmowy z tatą. Wieczorami uwielbialiśmy siedzieć na jego kolanach i słuchać historii z czasów wojny. On pasjonował się historią Polski i, można powiedzieć, zarażał nas miłością do ojczyzny, do jej historii, a zwłaszcza dążeń wolnościowych Polaków. Nasz tata i niemal wszyscy jego starsi bracia walczyli w czasie II wojny światowej, a po wojnie aż trójka jego rodzeństwa wstąpiła do Narodowych Sił Zbrojnych, w efekcie czego bardzo długo musiała się ukrywać. Największą jednak cenę zapłaciła najmłodsza i jedyna siostra taty, a nasza ciocia, Stanisława Golec ps. „Gusta”, którą zamordowano w 1946 roku w zasadzce zorganizowanej przez NKWD i UB o kryptonimie „Lawina”. Jej szczątków do dziś nie odnaleziono.

Ł.G.: Dorastając w takiej atmosferze, bardzo szybko dowiedzieliśmy się, że wolności nie dostaje się za darmo, że stale trzeba o nią walczyć i o nią dbać. Później, gdy doszło w Polsce do pierwszych, częściowo wolnych wyborów, mieliśmy po 14 lat. Byliśmy więc nastolatkami. Pamiętamy jednak tę euforię naszych rodziców, gdy okazało się, że w wyborach tych zwyciężyła Solidarność. Niestety, w tamtym czasie nasz tata był już bardzo ciężko chory i wkrótce po tych wyborach, w grudniu 1989 roku, zmarł.

M.K.: Solidarność to dziecko setek tysięcy często anonimowych działaczy, którym nikt do tej pory nie podziękował. Czujecie dreszcz satysfakcji na myśl, że Wasza piosenka jest być może najpiękniejszym hołdem, jaki w życiu otrzymają?

Ł.G.: Oczywiście. Tworząc muzykę, taką miałem intencję. „Tylko razem” jest naszym muzycznym hołdem dla tych wszystkich bohaterów, którzy działając w NSZZ Solidarność, ryzykowali swoje zdrowie, zawodowe kariery, a nawet życie. Bez ich poświęcenia, ich odwagi, ich bohaterstwa nigdy nie doszłoby w Polsce do obalenia reżimu komunistycznego. Jesteśmy im za to bardzo wdzięczni.

M.K.: Solidarność przywracała ludziom nadzieję na powrót najważniejszych wartości. Czy w Waszym życiu takie zasady jak patriotyzm, wiara, wolność, tradycja są ważne?

P.G.: Jak już wcześniej mówiliśmy, wychowaliśmy się w domu, gdzie słowa „Bóg, Honor, Ojczyna” miały szczególne znaczenie, a historie rodzinne ukształtowały nasze podejście do tych wartości. Dlatego bardzo cenimy sobie wychowanie, jakie otrzymaliśmy od rodziców.

Ł.G.: W takim duchu staramy się też wychowywać nasze dzieci. Takie wartości przekazujemy też podopiecznym założonej przez nas Fundacji Braci Golec, której jednym z najważniejszych celów jest uwrażliwianie na tradycję i piękno naszej Małej Ojczyzny, jaką jest Beskid Żywiecki. 

M.K.: W piosence śpiewacie, że „tylko razem przetrzymamy każdy trudny czas, (…) tylko razem Ty i Ja solidarnie udźwigniemy los”, co czyni przesłanie piosenki uniwersalnym. Czy zdarza się wam spotykać z solidarnością międzyludzką na co dzień?

Ł.G.: Owszem, w naszym życiu wielokrotnie spotkaliśmy się z bezinteresowną pomocą obcych ludzi. Tak było, kiedy zmarł nam tata, a mama została sama z czwórką synów (przypominam, że mamy jeszcze dwóch starszych braci). I nagle okazało się, że mamy wokół siebie osoby o cudownych sercach, którzy w geście solidarności wsparli nas w postaci czy to darowizny na warsztaty jazzowe, na które chcieliśmy pojechać, czy w postaci zakupu i sprowadzenia ze Stanów Zjednoczonych puzonu, co w tamtych czasach było nie lada wyzwaniem. Mieliśmy więc szczęście spotkać się z wieloma gestami solidarności, co z całą pewnością dodało nam wiary w człowieka.

P.G.: A jeśli już o solidarności międzyludzkiej mowa, chcielibyśmy już teraz zapowiedzieć, że piosenka „Tylko razem”, mimo że powstała dla upamiętnienia 40. rocznicy powstania NSZZ Solidarność, zostanie premierowo zaprezentowana na Stadionie Narodowym w Warszawie podczas koncertu „Solidarni z Białorusią”, który 26.09.2020 r. transmitować będzie Telewizja Polsat i Telewizja Biełsat, i w którym w geście poparcia dla pokojowych dążeń Białorusi wystąpi również Golec uOrkiestra. Przesłanie tej piosenki jest bowiem na tyle uniwersalne, że idealnie wpisuje się również w ideę tego koncertu.

M.K.: Jak kształtują się najbliższe plany Golec uOrkiestra?

P.G.: Mamy nadzieję, że już w listopadzie ukaże się nasz najnowszy album cd/dvd pod tytułem „Symphoethnic”. Jego premiera zaplanowana była na marzec, ale z powodu pandemii koronawirusa przełożyliśmy ją na listopad. Pracujemy też nad arcyciekawym projektem świątecznym, który, taką mam nadzieję, zostanie zaprezentowany w jednej z ogólnopolskich telewizji. Ale na ten moment szczegółów nie możemy zdradzić.

M.K.: W ostatnim czasie pojawiły się kooprodukcje GolecuOrkiestry m.in. z Czarnym HIFI czy raperem Bedeosem. Czy w przyszłości też można spodziewać się nietypowych featuringów?

Ł.G.: Oczywiście, pracujemy nad tym, bo uwielbiamy eksperymenty i nietypowe „zderzenia”. Ale dopóki dany projekt nie jest skończony i w pełni nas satysfakcjonujący, nie chwalimy się nim.

Rozmowa pochodzi z najnowszego numeru "Tygodnika Solidarność".

Klaudia Leśnik z Zespołu Szkół Ekonomiczno – Usługowych w Rybniku wygrała Finał Konkursu wiedzy o prawie pracy, bhp i działalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz o historii powstania NSZZ „Solidarność”, zorganizowanego przez Okręgowy Inspektorat Pracy w Katowicach.

Z inicjatywy p.o. Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach Piotra Kalbron w dniu 25.09.2020 r. w siedzibie OIP Katowice zorganizowano dla uczniów szkół ponadpodstawowych Konkurs wiedzy o prawie pracy, bhp i działalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz o historii powstania NSZZ „Solidarność”. Organizatorami konkursu byli Okręgowy Inspektorat Pracy w Katowicach oraz Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Katowicach. Honorowy patronat nad wydarzeniem objął Sekretarz Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Stanisław Szwed.

Konkurs adresowany był do uczniów szkół ponadpodstawowych z województwa śląskiego, a jego celem było popularyzowanie wiedzy na temat działalności Państwowej Inspekcji Pracy oraz powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, który stał się zwieńczeniem polskiej drogi do wolności.

Komisja Konkursowa pod przewodnictwem p.o. Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach Piotra Kalbron uhonorowała następujących uczniów:
1 miejsce: Klaudia Leśnik z Zespołu Szkół Ekonomiczno – Usługowych w Rybniku,
2 miejsce: Agata Janosz z Zespołu Szkół Technicznych w Mikołowie,
3 miejsce: Paweł Jankowski z Zespołu Szkół Technicznych w Bytomiu,
4 miejsce: Mateusz Łaszcz z Zespołu Szkół Nr 2 im. Jarosława Iwaszkiewicza w Katowicach.

Laureatom nagrody wręczyli: p.o. Okręgowego Inspektora Pracy Piotr Kalbron wraz z współorganizatorem konkursu Dyrektorem Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Katowicach Andrzejem Sznajderem oraz zaproszonymi gośćmi honorowymi: Sekretarzem Stanu w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej Stanisławem Szwedem oraz Przewodniczącym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” Piotrem Dudą.

Podczas rozstrzygnięcia konkursu Przewodniczący KK NSZZ „Solidarność” Piotr Duda przekazał zaproszonym gościom okazjonalne flagi i monety z dedykowanym wzorem, upamiętniającym 40-tą rocznicę powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”.

p.o. Okręgowego Inspektora Pracy w Katowicach Piotr Kalbron podczas swojego wystąpienia zaznaczył, że ramach ustawowych zadań Urzędu, Okręgowy Inspektorat Pracy w Katowicach posiada silnego sojusznika w NSZZ „Solidarność”, ponadto  odczytał list Głównego Inspektora Pracy Andrzeja Kwalińskiego skierowany do uczestników konkursu, w którym złożył gratulacje Laureatom.

W wydarzeniu uczestniczyli również Duszpasterz Ludzi Pracy Ksiądz Proboszcz  Ireneusz Tatura oraz Koordynator Sekcji Prewencji i Promocji w Okręgowym Inspektoracie Pracy w Katowicach, Nadinspektor Pracy Katarzyna Bzdura.
Patronat medialny nad konkursem objęli: TVP3 Katowice oraz Gazeta Polska.

www.tysol pl / Katarzyna Bzdura

Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” negatywnie opiniuje projekt ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2021 z dnia 27 sierpnia 2020 r. Prezydium KK domaga się pełnego odmrożenia wysokości odpisów na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, co będzie miało pozytywny wpływ na budżet poprzez zwiększenie wpływów podatkowych z tytułu wzrostu konsumpcji.

W związku z wprowadzoną w dniu 20 marca 2020 roku epidemią spowodowaną wirusem SARS-CoV-2 i równoczesnym zmrożeniem gospodarki wzrosła liczba osób pozostająca bez pracy. W maju br. alarmowano, iż przy utrzymywaniu stanu epidemii przez kilka miesięcy przyrost bezrobocia może być znaczny, oraz że Polska może borykać się z bezrobociem na poziomie przekraczającym 12 proc.

Mając na uwadze fakt, iż epidemia trwa już kilka miesięcy warto spojrzeć na statystykę i przedstawić jak kształtowała się stopa bezrobocia w tym czasie, i tak w marcu wynosiła 5,4 proc., w kwietniu 5,8 proc., w maju 6 proc., w czerwcu 6,1 proc., a w lipcu 6,2 proc.

Jak widać z powyższych danych, w początkowej fazie wprowadzenia ograniczeń związanych z epidemią przyrost comiesięczny bezrobotnych wynosił 0,4 proc., by następnie zwolnić do 0,1 proc.

Jakkolwiek niezmiennie liczba osób pozbawiona zatrudnienia powiększa się, to wyżej wskazane tempo wzrostu nie jest duże. Aktualny wskaźnik bezrobocia jest jedynie o 0,9 proc. większy niż w lipcu 2019 roku (5,2 proc.), co przy uwzględnieniu wszelkich negatywnych następstw wywołanych epidemią zdaje się być wręcz niskim. Kolejnym elementem, na który należy zwrócić uwagę, to dane Głównego Urzędu Statystycznego dotyczące drugiego kwartału 2020 roku, a dokładnie wyniki przeprowadzonego badania metodą BAEL (Badanie Aktywności Ekonomicznej Ludności). Wskazać należy, iż metoda ta jest tzw. badaniem panelowym, gdzie w każdorazowo zmienia się ¼ ankietowanych, i badaniem obejmującym osoby między 15 a 74 rokiem życia, wskazującym ilość osób aktywnych zawodowo, tj. ilość osób pracujących i bezrobotnych. Jak wynika z ww. badania liczba osób pracujących w drugim kwartale zmniejszyła się o 151 tys., co przy uwzględnieniu rozmiaru krajowej gospodarki oraz faktu, iż recesja wywołana pandemią wirusa SARS-CoV-2 była pierwszą tego typu globalną sytuacją, plasuje Polskę wśród krajów dobrze radzących sobie w zakresie rynku pracy. Należy jednak podkreślić, iż wniosek ten nie jest jednak ostateczny, bowiem stan epidemii trwa nadal i skutki związane z likwidacją miejsc pracy mogą się ujawniać z istotnym opóźnieniem.

Reasumując powyższe należy stwierdzić, iż przedsiębiorcy w Polsce, przy wsparciu wprowadzonych ustaw pomocowych, w miarę dobrze radzą sobie w czasie pandemii, co na chwilę obecną przekłada się na relatywnie łagodną zmianę stopy bezrobocia.

Mając na uwadze rozbieżność między prognozami jeszcze z maja br. a rzeczywistością, trudno jest wyrokować na temat poziomu bezrobocia w czwartym kwartale 2020 roku. W wypadku wystąpienia drugiej poważnej fali zachorowań możemy mieć oczywiście do czynienia z sytuacją, w której istotnie wzrośnie stopa bezrobocia. Zważając jednak na dane przedstawione powyżej rynek pracy w Polsce może poradzić sobie lepiej ze skutkami epidemii niż w innych krajach UE.

dcz

OPZZ głosuje za polityką klimatyczną Unii Europejskiej, a teraz wzywa do jej odrzucenia. To niebywały cynizm i hipokryzja – ostro reaguje „Solidarność”. W swoim wczorajszym stanowisku Prezydium Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” wzywa rząd do „ rzeczowego i konstruktywnego dialogu z partnerami społecznymi dla wypracowania polskiej drogi do sprawiedliwej transformacji”. To zdaniem Związku kwestia polskiej racji stanu.

Za nami obchody 40. rocznicy powstania Solidarności. Przewodniczący Komisji Krajowej Piotr Duda w rozmowie z Instytutem Współpracy Polsko-Węgierskiej im. Wacława Felczaka nawiązał do historycznej roli naszego Związku.

Instytut Współpracy Polsko-Węgierskiej im. Wacława Felczaka: Postać Lecha Wałęsy wywołuje wielkie emocje. Były prezydent wielokrotnie powtarzał o swojej wielkiej roli w procesie obalania komunizmu w Polsce. Czy rzeczywiście Solidarność zawdzięcza swój fenomen wyłącznie talentom Wałęsy?

Piotr Duda, przewodniczący Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność": Lech Wałęsa ma swoje zasługi i miejsce w historii. Był naszym pierwszym przewodniczącym i nic tego nie zmieni. Nawet jego agenturalna przeszłość. To sprawa dla historyków i każdy niech sobie ocenia ją jak chce. Ja tylko powiem, że nie ma żadnego oficjalnego dokumentu Związku potępiającego czy oceniającego Wałęsę. Dla Solidarności to żaden problem. To on sam jest problemem dla siebie.

(...)

To nie Wałęsa zrobił strajk w Stoczni Gdańskiej. Do tego, gdyby nie odważne kobiety jak Alina Pieńkowska czy Anna Walentynowicz, ten strajk skończyłby się trzeciego dnia. Dalej - gdybyśmy go wtedy posłuchali to nie byłoby Solidarności jaką dzisiaj znamy. On chciał lokalnych związków zawodowych. Na szczęście porozumienia śląskie: jastrzębskie, a przede wszystkim katowickie, przesądziły o tym, że powstał jednolity, ogólnopolski związek zawodowy. I rzecz najważniejsza. Kto powiedział, że Solidarność powstała w Gdańsku? Powstawała w całej Polsce. W szczytowym momencie strajkowało ponad 700 zakładów i ponad 700 tys. robotników. To oni przesądzili, że władza zmuszona została do podpisania porozumień.

Jak dużą rolę w zwycięstwie Solidarności odegrały obywatelskie doły? Bo zdaje się, że siłę Solidarności stanowiło fakt, że jej lokalne struktury działały w całej Polsce.

Solidarność powstała nie dlatego, że byli jacyś opozycjoniści, jakieś podziemie, eksperci, tajne stowarzyszenia, itd. Powstała, bo chcieli tego polscy pracownicy. To oni masowymi strajkami wywalczyli sobie swój własny związek zawodowy, dzięki któremu chcieli walczyć o godność swojej pracy. I to się nie zmieniło. Solidarność to ludzie. Konkretni ludzie w konkretnych zakładach pracy, którzy mają konkretne postulaty i oczekiwania. Dzisiaj w Solidarności jest blisko 700 tys. pracowników, którzy – czy to się komuś podoba czy nie – są największą, najsilniejszą i najlepiej zorganizowaną grupą społeczną w Polsce. I – tu zaskoczenie – od sierpnia 1980 roku do dnia dzisiejszego to się nie zmieniło. Tak jak nie zmieniła się Solidarność, która jest jedna i ta sama.

Czy przez pierwsze dekady III RP państwo w pewien sposób zapomniało o tych setkach tysięcy często anonimowych szarych bohaterów?

Nie w pewien sposób, tylko zwyczajnie – zapomniało. Pamiętała zawsze Solidarność. Przez 30 lat powstały setki pomników, tablic, obelisków, nazw ulic, rond, skwerów, które przywracały pamięć o bezimiennych bohaterach. Samo się nie zrobiło. Tylko Solidarność walczyła o tę pamięć. Nawet Sala BHP, gdzie podpisano porozumienia, gdyby nie Solidarność już dawno byłaby kupą gruzu, bo przejęliśmy ją w stanie grożącym katastrofą budowlaną. To ze składek członków Związku za kilkanaście milionów zł została odbudowana i przywrócona społeczeństwu, które za darmo może to święte dla nas miejsce odwiedzać.

Ale najbardziej żenujące jest to, że tacy ludzie jak Anna Walentynowicz czy małżeństwo Gwiazdów na najwyższe odznaczenia państwowe musieli czekać na prezydenturę Lecha Kaczyńskiego, bo prezydent Lech Wałęsa zamiast doceniać prawdziwych bohaterów wolał otaczać się ludźmi komunistycznych służb.

Przez wiele lat elity rządzące Polską budowały stronniczy przekaz dotyczący historii Solidarności. Pewnych ludzi – jak Lecha Wałęsę, Władysława Frasyniuka, Tadeusza Mazowieckiego, Adama Michnika stawiano na piedestał, z kolei innych – jak Andrzeja i Joannę Gwiazdów, Krzysztofa Wyszkowskiego, Annę Walentynowicz, Jana Olszewskiego marginalizowano. Dlaczego?

Historię pisali zwycięzcy. Lech Wałęsa szybko wyczyścił władze Związku z ludzi, którzy byli wobec niego krytyczni. Do tego po roku 1989 zawarł deal z ludźmi pokroju Kiszczaka i zwyczajnie nas oszukał oraz wykorzystał, czego efektem była dzika prywatyzacja, wzmacnianie lewej nogi i bezkarność komunistycznego aparatu, w tym komunistycznych zbrodniarzy. Do tego Gazeta Wyborcza, na której uwłaszczył się Michnik i spółka. To przecież była gazeta za społeczne pieniądze. Tymczasem przejęła to grupa prywatnych osób, zwalczających Solidarność. To głównie dlatego tysiące ludzi musiało czekać na godne uhonorowanie swoich zasług. Na szczęście mamy IPN, mieliśmy Lecha Kaczyńskiego, mamy Andrzeja Dudę. Pomału odkręcamy to co Lech Wałęsa powinien był już dawno zrobić.

Dzisiaj liderzy Platformy Obywatelskiej, największej partii opozycyjnej w Polsce, mówią o potrzebie powołania „nowej Solidarności”. Czy ci ludzie mają moralne prawo do powoływania się na dziedzictwo Solidarności? Bo poznając przekaz tych środowisk można odnieść wrażenie, że Solidarność była ruchem postępowych światopoglądowo liberałów gospodarczych...

Solidarność nikogo z Solidarności nie wyrzucała. Ci co chcieli w niej pozostali, ci co chcieli z niej odchodzili. Każdy miał prawo wyboru i każdy wybór należy uszanować. Ale nigdy nie pozwolimy, aby ci co nas opuścili odbierali nam prawo do bycia Solidarnością. Większość z nas jest w niej od samego początku i to był nasz świadomy wybór. Tak zwana Nowa Solidarność to puste hasło, bo za tym nie stoją żadne wartości. A Solidarność jest zbudowana na wartościach i są to wartości chrześcijańskie, a nie LGBT, czy liberalnej wolnej amerykanki. Jak powiedziałem w swoim wystąpieniu podczas obchodów naszego 40-lecia, niech sobie zakładają pod przywództwem Rafała Trzaskowskiego ruch społeczny, tylko niech go nazwą „Nowa Czajka”. To dobra nazwa. Lepiej pasuje i pokazuje na jakim fundamencie zbudowany jest ten pomysł.

Cała rozmowa dostępna tutaj.