Lokomotywownia Pozaklasowa PKP Białystok

Pomysł wykonania sztandaru zrodził się spontanicznie wśród członków załogi, a pochwycony przez działaczy związkowych skupionych w Komisji Zakładowej. Sztandar wykonały siostry zakonne ze Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny. Drzewiec został zamówiony i zakupiony w Warszawie. Pieniądze na sztandar pochodziły od członków załogi, którzy składali dobrowolne ofiary oraz ze sprzedaży znaczków związkowych z napisem NSZZ „Solidarność” Lokomotywownia.  Poświecenie nastąpiło 10 października 1981 w kościele św. Rocha w Białymstoku. Chorążym pocztu sztandarowego był Zbigniew Zatkalik. Poza nim poczet sztandarowy tworzyli Zygmunt Juchnicki i Stanisław Tuchliński.

W stanie sztandar NSZZ „Solidarność” Lokomotywowni PKP Białystok został ukryty dzięki trosce i zaangażowaniu kilku osób, m. in. Janusza Wiśniewskiego.


Rewers sztandaru NSZZ "Solidarność" Lokomotywowni Pozaklasowej PKP Białystok

Awers: wyszyty na niebieskim tle, na ukos, napis „Solidarność”, pod nim godło państwa – Biały Orzeł, zaś niżej wyszyte złotymi literami napisy „Lokomotywownia” i „Białystok 1981”. Oba te napisy rozdzielał wyhaftowany symbol kolejarzy. Rewers:  na białym tle wyszyta postać św. Katarzyny, z atrybutem męczeństwa w ręku – mieczem i świętości – gałązką oliwną. Nie zapomniano również o kole, na którym święta Katarzyna była torturowana. Nad jej wizerunkiem wyszyty napis „Św. Katarzyno / Patronko kolejarzy”, a pod jej postacią dokończenie modlitwy „Módl się za / nami”.