Dialog autonomiczny
- font size decrease font size increase font size
Dialog autonomiczny na poziomie krajowym prowadzony jest pomiędzy organizacjami pracodawców oraz związków zawodowych reprezentatywnymi na poziomie krajowym. Jest to forma dialogu dwustronnego odbywająca się w sposób najmniej sformalizowany, bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony władzy publicznej. Przed 2004 r. w zasadzie w Polsce niepraktykowana.
Impulsem dla rozwoju dialogu autonomicznego stało się wejście Polski do Unii Europejskiej. Główne polskie organizacje partnerów społecznych: NSZZ „Solidarność”, OPZZ, Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”, Konfederacja Pracodawców Polskich oraz Związek Rzemiosła Polskiego, uczestnicząc w europejskim dialogu społecznym zobowiązane są do czuwania nad wdrażaniem jego rezultatów na poziomie krajowym. Dotyczy to m.in. tzw. europejskich porozumień autonomicznych, za które odpowiedzialni są sami partnerzy społeczni.
W 2005 r. zainicjowano pierwsze takie negocjacje dotyczące uregulowania zasad wykonywania telepracy. Zakończyły się one podpisaniem porozumienia, które posłużyło następnie za punkt wyjścia do – zaakceptowanych przez Trójstronną Komisję ds. Społeczno-Gospodarczych, zmian w Kodeksie pracy.
W 2008 r. partnerzy społeczni podpisali z kolei wspólną deklarację dotyczącą przeciwdziałania stresowi związanemu z pracą.
W ramach dialogu autonomicznego odbywa się także wspólne raportowanie dotyczące wdrażania europejskich ram działań odnoszących się np. do upowszechniania „uczenia przez cale życie” lub promowania równości płci w środowisku pracy.
Podejmowane są także próby dwustronnych negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych, mających na celu wypracowanie wspólnego stanowiska wobec propozycji strony rządowej. W 2005 r. doszło do takich uzgodnień w odniesieniu do projektu ustawy o informowaniu pracowników i przeprowadzaniu z nimi konsultacji. Natomiast w 2009 r. wynegocjowany został tzw. pakiet antykryzysowy. W obydwu jednak przypadkach doszło później do podważenia rezultatów zawartych porozumień, co stawia pod znakiem zapytania przyszłość tej formy dialogu w odniesieniu do aktów normatywnych.